Muisstil luisterden zij naar “Uitstappen zonder lawaai” met Orhan Zengin en Hüseyin Karabulut. Na de eerste monoloog gingen ze naar huis. Helemaal uitzitten zou immers te laat worden.
Gerard Smulders vroeg om een applaus voor de kinderen. Dat was misschien nog wel warmer dan dat voor de beide spelers van “Uitstappen zonder lawaai”. Gerard Smulders zelf onder de indruk van het spel van de diverse spelers, stond na iedere monoloog even stil met het publiek bij of het herkenbaar was, wat men zag.
Dat bleek iedere keer opnieuw duidelijk het geval.