Hé Topambtenaartjes! Toen jullie die advertentie in de krant zagen staan voor een topfunctie in onze stad, dacht je toen Joepie Rotterdam?
Toen jullie kwamen solliciteren keek je toen meteen rond naar een mooi huis in datzelfde Joepie Rotterdam?
En toen je de baan kreeg, belde je toen met je schatje dat jullie zouden gaan verhuizen naar Joepie Rotterdam?
Nee hè, je dacht: Joepie Reiskostenvergoeding.
Want je bleef lekker wonen in je villaatje ver buiten de stad.
Zoals 70 procent van onze topambtenaren dat zijn blijven doen.
Want ze kregen toch een riante kilometervergoeding, een parkeerkaart en een sjieke leasebak. En als directeur konden ze zelf bepalen om ’s ochtend een uurtje later te komen, om de file te vermijden en – om dat te compenseren – ’s middags weer een uurtje eerder weg te gaan ook.
Daarom klooien ze maar wat aan met onze stad. Omdat ze er zelf geen last van hebben.
* Zij horen die sirenes niet; elke nacht weer in onze straten.
* Hun super is niet afgezet met politie-lint omdat er weer een kind van 12 een overval heeft gepleegd.
* En hun zal het worst wezen dat bus 77 niet rijdt langs het verzorgings- en ziekenhuis waar ze toch nooit zullen liggen, langs de begraafplaats waar ze geen bloemen hoeven te leggen of langs de markt waar ze nooit hun boodschappen gaan doen.
Mijn natuurlijke neiging, topambtenaartjes, is om jullie bij de Spido bij elkaar te drijven, in de Maas te flikkeren en dan te zeggen: wie de overkant haalt mag daar op eigen kosten een appartement huren. Maar dat kan je natuurlijk niet maken. Ten opzichte van de Maas. Die van zichzelf al zo vervuild is.
Dus erin gooien mag niet, maar eruit gooien toch wel? Ontslaan, die hele 70 procent.
En dan mensen aannemen die wel genoeg van Rotterdam houden om er te willen wonen, samen met ons.