Monseigneur Verbakel moest bisschop Van Luyn vervangen. Daar was hij niet rouwig om. ‘Een cadeautje’, noemde hij het. Prachtige, diverse gemeenschap in een mooie kerk. Daar kan de samenleving in Nederland en de deelgemeente Charlois nog veel van leren.
Bij de entree van de kerk hangt een poster. De poster komt uit de kersttijd en op een groot spandoek boven de toegang tot een kerk staat: ‘Welkom thuis’
Welkom thuis is ook het gevoel dat je krijgt als je de Sint Bavokerk binnen komt op zondagmorgen 27 juni om 10:00 uur. De parochianen hebben hard gewerkt om de viering van 50-jaar Sint Bavokerk goed te laten verlopen. Aan alles is gedacht en ook aan iedereen is gedacht.
In de kerk komen al sinds jaar en dag mensen van allerlei pluimage binnen. In de deuropening staat een mevrouw met een Spaans hoofddoekje. Zij lacht blij, want de jubileumviering is ook voor haar bedoeld. Uit welk land ze komt is niet belangrijk. Of eigenlijk ook weer wel, want iedereen mag op zijn eigen manier meedoen in de Sint Bavokerk. Of je nou jong of oud, rijk of arm, wit of zwart of ergens er tussenin, het maakt allemaal niet uit. Als je maar op jouw manier je steentje bijdraagt.
Sommigen zijn in hun korte broek, want het is warm buiten en de zomer doet van zich spreken. Er is ook ruimte om met je scootmobiel en al de dienst mee te maken. Ergens verderop staan kinderwagens en buggys met kinderen van soms nog geen vier weken oud. En er zijn ook mensen die de negen kruisjes al gepasseerd zijn, maar genieten alsof ze ook weer kind geworden zijn.
Een Braziliaans jongetje heeft het voetbalshirt van zijn favorieten aan en kan maar met moeite stilzitten op de harde bank. Zijn oma spreekt hem met de regelmaat van de klok bestraffend toe. En laat een sissend geluid horen, want ze wil graag dat hij zich gedraagt.
Er zitten voorin de kerk koren en muziekgroepen. Het Dames- en Herenkoor en het Ritmisch Koor St. Bavo hebben hun speciale plaats in wat je vroeger het koor zou noemen. Een gangpad scheidt hen van een koor van de Irakese gemeenschap. Eén keer in de maand hebben ze hun eigen mis in de Sint Bavoklerk. Ze behoren tot de Syrische Christenen, mensen Irak, Turkije, Syrië en landen daaromheen. Hun oorspronkelijke taal is het Aramees. de taal waarin het nieuwe testament van de bijbel geschreven is. En waarin Jezus Christus waarschijnlijk zijn mensen in toesprak. In Antochië, dat nu Antakya heet en in Turkije ligt werd de eerste christengemeente opgericht. Zij zijn dus afstammelingen van die eerste christengemeente.
Ze zingen hun liederen: het Agnus Dei en Avé, Avé, Avé Maria in het Aramees en de rest van de kerk zingt mee in het Latijn of Nederlands. Ook dat deert niet. Het klinkt mooi.
Het hoofd van de orde van de priester spreekt de gemeenschap ook kort toe. Zowel bij hem als bij de vervanger van de bisschop valt enorme trots te bespeuren. Ze hebben toch maar met elkaar geflikt. Zoveel mensen en met zoveel achtergronden. Het lijkt wel alsof de hele wereld in de kerk vertegenwoordigd is.
Ook voorin de kerk, maar dan aan de rechter kant zit de muziekgroep van de Engelstaligen uit Afrika. Ze hebben bongo’s, maar slaan ook met een soort stoffer op een enorme stenen vaas en op een holle boomstam prachtige ritmische klanken alsof er een hele percussie seksie is opgeroepen. Hun zang, vaak in het Engels klinkt ook geweldig in de kerk.
En zijn het allemaal geestelijke liederen? Het ‘Ritmisch Koor St. Bavo’ zingt Hallelujah, het lied van Leonard Cohen. De tekst is wel een beetje aangepast. Maar toch, de singer songwriter uit Canada klinkt duidelijk in de kerk door. Ergens op de achtergrond staat een drumstel. Hans Uijlenbroek slaat de maat. Hij dirigeert de ritmische kant van het koor. Even later stelt Rien van Keulen zich op voor het koor. Zij tovert klassieke klanken uit het koor en richt zich ook tot de kerkgemeenschap. Het is duidelijk haar bedoeling dat iedereen meezingt.
Er wordt een lievelingslied van pastoor Cor Zondag gezongen:
Sunday Sunday
Sunday, Sunday, happy day.
Monday, monday far away.
Time to rest and time to play.
it doesn’t mean too much,
it’s just another day.
De kerk schijnt vanaf het begin, 26 juni 1960, al een kerk voor allen geweest te zijn. Een bijzondere kerk. Dat is te horen in het lied van Cor Zondag, die van 1968 tot 1997 de parochie dienden. En die fakkel wordt doorgedragen door mensen als Charles Eba’a, Achille Waffo, Willem Froger, Bert van Tol en Emmanuel Avi.