Antoinette Stas schreef het artikel en de foto is van Rob Kamminga. Op pagina 6 van het maandblad op tabloid formaat onder de naam Charlois worden iedere keer markante bewoners van deze deelgemeente geportretteerd.
In het maart nummer, nummer 3 dus, is dat Mario Bosch, de dagburgemeester van Pendrecht.
Hij schrijft veel over de wijk en houdt dagelijks een weblog bij waarop nagenoeg dagelijks nieuws en historische gegevens over zijn wijk Pendrecht beschreven worden. Kronieken noemt Antoinette Stas dat en ze typeert hem als de ‘stadschroniqueur’ van Pendrecht. Dat is naast de titel ambassadeur eigenlijk ook een extra kwalificatie van Mario Bosch.
Misschien kan hij inmiddels wel de meest uiteenlopende titels op zijn conto schrijven als het om de tuinstad Pendrecht gaat.
De bescheiden wijkbewoner heeft hier zelf, aldus Antoinette Stas niet zo veel mee. Hij is wel trots op de titel dagburgemeester. Die titel brengt een bepaalde verantwoordelijkheid met zich mee, maar schenkt hem ook verrassingen. Zoals bij het afsluiten van de maand waarin hij en zijn beschrijvingen van de wijk centraal stonden in januari 2010. De campagne heette, Pendrecht is Goed Bezig en de wethouder van destijds, Dominic Schrijer, kwam hem tijdens de nieuwjaarsreceptie van Vitaal Pendrecht de Karel de Stoutespeld opspelden. Hij moest daarvoor de presentatie over het jaar 2009 waaraan hij bezig was onderbreken. Naar die presentatie kijken inmiddels veel mensen reikhalzend uit. Ze geven een goed beeld van het voorbije jaar en Mario brengt dat beeld met humor en de mooiste van zijn foto’s over de wijk.
De waardering voor die wethouder lees je op zijn weblog van 21 maart opnieuw terug. Mario wijdt een uitgebreid verhaal aan Schrijer. Op die dag werd bekend dat ie tot burgemeester van Zwijndrecht was benoemd.
Het verhaal geeft verder weer dat Mario weliswaar niet in Pendrecht, maar in Almelo geboren is. Maar vanaf zijn vierde jaar onafgebroken in de wijk woonde. Dat begon in de Wagenbergstraat. In die straat werd ook de foto bij het artikel genomen. Een geoefend oog zou dat kunnen zien. Dat geoefende oog moet je bij Mario zelf zoeken. Want zijn verhalen op de weblog www.mario-bosch.nl/pendrecht-weblog.htm gaan steevast gepaard met door hemzelf gemaakte foto’s. Bij hoge uitzondering gebruikt hij foto’s van anderen. Liever niet, want hij ervaart dat als ‘jatwerk’ en is erg gehecht aan eigen materiaal. Daar komt het helaas soms niet van, omdat hij een drukke baan heeft in het onderwijs en dus kan hij vaak zaken die op de werkdagen gebeuren niet persoonlijk bijwonen. Zijn vrije tijd wordt echter ruim gevuld met schrijven over en informatie verzamelen van de wijk waaraan hij verknocht is: Pendrecht.
De wijk ziet daarvan zelf ook zaken terug en dat maakt het artikel ook duidelijk. Zonder hem was het pad door de Ossenissebuurt gewoon Fijnaartpad genoemd. Er ligt al zo’n pad in de Tiengemetenbuurt en men wilde het gewoon doortrekken in de buurt ernaast. Hij wist dat de omliggende straten van dat verlengde pad verwezen naar andere plaatsen. Ver uit de buurt van het West Brabantse Fijnaart. Hij stelde de naam Ovezandepad voor. Hij had uitgezocht dat de architect van de portiekflats in die buurt ontworpen waren door Ernest Groosman en dat zijn geboorteplaats Ovezande was. Die flats zijn inmiddels voor een groot gedeelte gesloopt en passen niet meer bij deze tijd. Maar waren toen een vondst en door het pad krijgt Ernest Groosman als het ware ook erkenning.
Bij de onthulling van het straatnaambord Ovezandepad was dan ook de zoon van de architect en hij gaf Mario een boek over zijn roemruchte vader met een speciale opdracht er in.
Dat zijn dingen die de ambassadeur van de wijk niet onberoerd laten. En op zich ook weer stof geven om verder te schrijven over de wijk. Daar is hij nog lang niet mee klaar. En komen bij wijze van spreken dagelijks nieuwe dingen bij.
Zijn weblog wordt inmiddels door veel Pendrechtenaren gevolgd en hij krijgt allerlei reacties tot ver buiten de grenzen van de wijk en van Nederland van mensen, die ooit in Pendrecht gewoond hebben en nog steeds goede herinneringen aan en een band voelen met de tuinstad voor iedereen.