In ‘Waar gebeurd’ een boekje over Buurbemiddeling in Rotterdam staat een mooi portret van servicemedewerker, Kelvin Onyenze, uit het vorige bericht. Kelvin is in de wijk waar hij woont buurtbemiddelaar. Hij geeft in het stukje over hemzelf openhartig weer hoe hij tegen die functie aankijkt.
Kelvin Ikechi Onyenze (49) komt uit Nigeria. Als 23-jarige ging hij in Nederland werktuigbouwkunde studeren. Hij was jarenlang ambtenaar bij de gemeente Rotterdam en volgt nu een rechtenstudie aan de Erasmusuniversiteit. Vier jaar geleden werd hij buurtbemiddelaar in Spangen, waar hij al bijna twintig jaar woont.
‘Er stond een advertentie over buurtbemiddeling in het huisaanhuisblad. We hadden veel last van de boven buren, rennende kinderen en een hoop gebonk, dus ik was benieuwd of ik er iets aan kon hebben. Toen ik hoorde wat het inhield dacht ik: dit past bij mij. Ik ben sociaal en bereid om andere mensen te helpen. Tijdens de trainingen heb ik veel geleerd, vooral van de rollen spelen met acteurs. Zij gaan heel ver en laten zien dat achter woorden een hele wereld schuilt. Als je door die woorden heen kijkt, wordt zichtbaar waar het werkelijk om draait.’
onszelf, maar om hen te helpen. En we vertegen woordigen geen autoriteit, dat is het mooie. We zijn helemaal onafhankelijk.’
‘Corporaties weten dat veel problemen tussen buren te maken hebben met geluidsoverlast. Wat ik niet begrijp is dat ze daar geen rekening mee houden. Ze bouwen nog steeds woningen met slechte isolatie. En geven een gezin met een paar kinderen een woning boven een alleenstaande oudere. Het ergste vind ik een corporatie die vervolgens klaagt over buurtbemiddeling: dat het
‘Ons laten ze meestal wel binnen’
‘Ik heb ook geleerd hoe je kunt communiceren zonder vooroordeel en negatieve gevoelens. Dat is nodig om te voorkomen dat je selectief luistert. Ik gebruik die wijsheid ook bij de opvoeding van mijn vier kinde ren. Ze zijn in de puberleeftijd en ik leer ze om goed naar elkaar te luisteren. Het werkt aanstekelijk: mijn dochter is sinds kort leerlingbemiddelaar op haar school.’
‘Bemiddelen is dankbaar werk. Tegenwoordig doen mensen niet zo makkelijk de deur open voor vreem den. Maar ons laten ze meestal wel binnen. Want wij zijn net als zij: buurtbewoners. We komen niet voor zo lang duurt voor de problemen zijn opgelost.’ ‘Een hecht team is voor bemiddelaars heel belangrijk. Je moet op elkaar kunnen vertrouwen en elkaar begrij pen. De projectleider speelt daarin een cruciale rol. Dat merk ik sinds wij een nieuwe hebben. Die pakt het heel anders aan dan de vorige, veel zakelijker. Het kantoor tje is bijna nooit meer open, alles gaat via email. Bij de vorige projectleider kon je regelmatig even binnen lopen. Zij maakte het team levendig en organiseerde soms uitstapjes. Iedereen kende elkaar. Ik mis het persoonlijke contact, de sfeer is weg. Ik merk dat ik mijn interesse begin te verliezen. Niet in mijn taak als bemiddelaar, wel in de rest eromheen.’