Het programma zou om 18:00 uur beginnen met verstrooiing gebracht door wijkartiesten als Armando Monsanto en Eddie Taylor, beiden muzikant van hoog niveau. Wijkkunstenaars zouden schilderijen exposeren. Sofia Semedo toonde haar schilderkunst geïnspireerd op de land van haar afkomst: Cabo Verde en Nigeria. Zij bracht een filmploeg mee uit Rotterdam West. Hun opnamen worden vertoond op Rotterdam TV. Er was ook een schilderij uit het Servicepunt Pendrecht gemaakt door de initiatiefnemers van dit centrum en voltooid door Eveline van Rooy. Zij kon zelf onmogelijk aanwezig zijn deze avond. Ook een andere kunstenaar uit de wijk had een andere activiteit en kon niet aanwezig zijn.
Sevgi Karacaoglan hoorde van de mogelijkheid om op te treden. Zij is 13 jaar en zingt met begeleiding van muziek op eigen gebrandde cd’s dat het lieve lust is. Haar cd-registratie van het nummer ‘Vaya con Dios, ne nana na’ kon niet door de geluidsinstallatie gedraaid worden, dus moest ter plekke voor andere nummers gekozen worden. Ze oogstte veel applaus. Niet alleen van het eigen publiek dat ze meegenomen had.
Over nana gesproken.
Er was gerekend op een groot publiek dus ruim voldoende erwtensoep met Zeeuwse – en katenspek en roggebrood met kaas verzorgd door ’t Haasje. Restaurant Safir had gezorgd voor harira en brood en er was thee met nana, naast de gebruikelijke thee en koffie van het IJspaleis. Medewerkers van Wilskracht Werkt en TOS zorgden voor het uitdelen van deze gerechten. Voor de Marokkaanse thee moest er overigens een grote theepot met zeefje in de tuit geregeld worden, want anders schenk je thee met blaren en wordt het drinken ervan een hele sport. De Pendrecht Universiteit weet alles van improviseren en regelde op het laatste moment een dergelijke theepot bij een familie in de Halsterenstraat.
Door dergelijke escapades was er later dan verwacht een presentatie van doctor Martijn van der Steen. Zijn verhaal ging over ‘de overheid in een netwerkomgeving’. Hij geeft zo’n presentatie vaak voor hogere ambtenaren en bestuurders. Voor bewoners, professoren van de wijk, gebeurde voor de eerste keer. En dan ook nog in een tent midden op Plein 1953. Lastig om het gemêleerde publiek te boeien. Dat ging hem echter goed af. Want het ging over wat bewoners zelf doen: hun eigen samenleving maken. Martijn is gepromoveerd op een studie over ‘de relatie tussen bestuur en toekomst’. Hij spitst dat vooral toe op de goed bedoelde pogingen van de overheid om het maatschappelijke schip te sturen. Dat leidt tot wat hij noemt ‘de tragiek van de goede bedoelingen’. Een foto van een heleboel verkeersver – en geboden bij illustreerde zijn betoog. Allemaal aanwijzingen waar niemand meer wijs uit kan. En ondertussen trekt de matschappelijke karavaan door. Sommige toehoorders trouwens ook. De fans van Sevgi zochten hun weg elders in de wijk.
Martijn van der Steen introduceerde dat naast vitaliteit, de wijk ook voldoende variëteit moet hebben. Er is sprake van verschillende netwerken en die gaan hun eigen weg. Die weg verbinden met het spel dat zich binnen het overheidsapparaat voltrekt is de kunst om verder te komen met bestuur en samenleving.
Als overgang naar het volgende programmapunt zong Eddie Taylor twee nummers. Eddie zingt soulmuziek en wil de kinderen uit de wijk zangles geven. Hij doet op de Wilhelminaschool in Crooswijk en de Nicolaasschool in Rotterdam West en wil ook in zijn eigen wijk Pendrecht het talent, dat veel kinderen al van nature hebben bijschaven. Dat er talent in de wijk zit laat een kind als Sevgi zien.
Na dit intermezzo splitste de groep zich in twee onderdelen: trommelaar Bert Knape ging in de grote tent trommelen met 15 deelnemers en Annemieke Smit van de World Dialogue Foundation ging in dialoog met een andere groep in de restauratie tent. Daarbij werd de talking stick gebruikt. Een stok gemaakt door Indianen uit de Verenigde Staten, waarmee de persoon, die de stok in handen heeft het woord mag voeren. De anderen houden dan hun mond en luisteren. De stick gaat de kring rond en iedereen krijgt de gelegenheid om zijn of haar verhaal te doen.
Eén van de deelnemers zei na afloop dat ‘dat stokkie’ echt werkte. Ook al had de groep er maar korte tijd gebruik van kunnen maken. En de omstandigheden waren ook niet je dat. In de restauratietent staat geen blower, maar moeten twee terrasverwarmers voor een aangename temperatuur zorgen en de aggregaat en de trommelaars zorgden voor een storend achtergrond geluid.
De trommelaars hadden het met Bert Knape erg naar hun zin en kregen binnen een uur een schitterende roffel onder de knie.
Doctor Martijn van der Steen ontdekte die avond veel variëteit onder de bewoners van Pendrecht. De vraag, of hij variëteit in Pendrecht ontdekte, beantwoordde hij met een onomwonden en simpel: “Ja!”.
Hij voegde er bij het napraten over de avond aan toe dat hij zelf op Zuid woont aan de Laan op Zuid en vond het IJspaleis en de avond iets unieks. “Zoiets zie ik mezelf niet organiseren in mijn woonomgeving. Ook als een van mijn buren het zou organiseren, zou ik niet weten, wie er naar toe zou gaan. Ik denk dat ik zelf niet zomaar erbij zou kunnen zijn”, aldus de wetenschapper.
De Pendrecht Universiteit gaat in de maand februari verder de wijk door met een soortgelijke collegevorm. Dan worden er voorstellen voorgelegd aan bewoners op vier verschillende plekken in de wijk. Die manier heet de Sociocratische Kringorganisatie Methode. Een methode die het ‘binnen’ en het ‘buiten’ dat Martijn van der Steen schetst gaat verbinden. In die maand is Bien Hofman de ‘held’ van de campagne Pendrecht is Goed Bezig. En wordt de ‘schijnwerper’ gezet op de Pendrecht Universiteit.