Gerard Boom
4-9-1935 – 29-12-2023
Toen Vitaal Pendrecht na het overlijden van Jack Huys zonder voorzitter verder moest, liet Gerard weten dat hij “het schip” wel drijvende wilde houden. Hij was er erg onzeker over; “Kan ik dat wel?” en “Hoe moet ik dat dan doen?” Maar, hij bleek heel snel in z’n rol te zitten en hij genoot ervan. In die tijd waren we van alles aan het opzetten en Gerard was altijd van de partij.
De Pendrecht Universiteit vond hij helemaal geweldig, eindelijk een concept waar de bewoners hun verhaal voor het voetlicht konden brengen en de professionals hun voordeel ermee konden doen.
Woonstad, de toenmalige deelgemeente, maar ook de vele bezoeken aan en van het buitenland; hij vond het allemaal heel interessant. Het allereerste kerstfeest op het Plein vond hij geweldig. De “grootste” boom van Rotterdam met nog vijf kleinere bomen die door de basisscholen en het Turks Huis versierd werden. De opmerking van Gerard was “Maar de Turkse mensen hebben helemaal geen kerstboom” en hij was opgetogen dat ze toch meededen. Op de kerstboom hoorde natuurlijk een piek en gezien we toen al bezig waren met het milieu, gingen we dus op zoek naar een natuurlijke “piek”. Die is uiteindelijk gevlochten door de enige echte boswachter die in de Wielewaal woonde. Hij vlocht een mooie piek van tenen. Helaas was hij topzwaar en toen het zover was dat de lampjes ontstoken zouden worden, hing de piek op half zeven. En wat nu? Gelukkig was er geen nood. De brandweer werd gebeld en ja hoor, zij kwamen de piek wel even recht- en vastzetten. Immers, burgemeester Opstelten en de locoburgemeester van Oslo zouden langskomen en zij zouden anders voor schut staan. Een jongensdroom kwam uit, want Gerard mocht samen met een brandweerman in het “bakkie”naar boven om het in orde te maken.
Met z’n drieën gingen we eens op pad naar de Universiteit in Tilburg in een mooi T-shirt met de opdruk “Pendrecht Universiteit”, want professor Pieter Tops had een aantal studenten een onderzoek laten doen over de toestand in de wijk en zij gaven daar op de universiteit hun bevindingen. Goh, zei Gerard dan, dat een “gewone” jongen zoals ik daar uitgenodigd word, dat is toch wel bijzonder. Daar was hij erg van onder de indruk.
Ik kan nog uren doorgaan over onze “Schipper Kapitein”. Ik heb verhalen genoeg en ik zal hem ook nooit vergeten. Het waren voor ons gouden tijden om van de wijk die zo verguisd werd, met alle kracht, creativiteit en zeker ook met de inzet en het enthousiasme van Gerard, weer de wijk te maken die ons lief was en nog steeds is.
De uitvaart van Gerard is in besloten familiekring op woensdag 3 januari gehouden.
Eindelijk rust kapitein, geen “spoken” meer in je hoofd en een behouden vaart.
