Yaren Atacan opende samen met Dick Lockhorst, voorzitter van de deelgemeente Charlois, het feest. Yaren was deelnemer aan de kinderraad van de afgelopen week. Dick vond dat zij heel knap een bestemming aan fiks bedrag uit de deelgemeente begroting gegeven hadden. Yaren vertelde over de oorsprong van het feest. Op 23 april 1920 werd Turkije een moderne staat. Mustafa Kemal Atatürk de eerste president en de vader van de moderne Turkse republiek riep om die reden 23 april uit tot de dag van de toekomst, de dag van de kinderen. Het feest is door Unesco geadopteerd en wordt in allerlei landen over de wereld gevierd. Kinderen zijn op die feesten de baas.
Dat gebeurde ook op het feest in de Oosterlandstraat.
Ouderen hadden fel gediscussieerd of het Turkse volkslied wel of niet op het feest kon worden gezongen en of dan ook niet het Nederlandse volkslied erbij moest. De kinderen besloten ben je gek. Het feest komt uit Turkije, dus we laten Sevgi Karacaoglan, die kan goed zingen, dat volkslied vertolken. En zo gebeurde. Yaren hield haar de tekst voor en Sevgi zong en declameerde het lied van haar land van herkomst. De vaders stonden op de achtergrond in het gelid.
Er was een springkussen en daar werd flink gebruik van gemaakt. Er waren ook internationale spelletjes, maar daar hadden de kinderen uiteindelijk weinig oren naar. Op een feest is muziek, zang en dans veel belangrijker.
En in de keuken van het Turks Huis werd druk gebakken. Turkse pizza’s, lahmacun, gingen er in als koek.
Op het open podium later op de middag werd onder andere door de sazgroep gespeeld. Na dat spelen kwam Bambata met een busje gevuld met djembees. 15 kinderen kregen van Bambata les in trommelen. Daarna ging opnieuw de muziek aan en dansten kinderen, moeders en de djembee – lerares dat het een lieve lust was.
Nog eens een groep kinderen kreeg les in de muziek uit Afrika.
En tot slot gingen de beentjes nog eens goed van de vloer. Niet van iedereen, want veel moeders brachten de middag door op een stoel aan de rand van de Oosterlandstraat. Zij keken en klapten voor hun kinderen, die het duidelijk naar hun zin hadden.