De meeste liedjes worden meegezongen door de aanwezigen. Ze hangen aan zijn lippen en als hij even stil houdt om de geheugens te testen, valt op dat iedereen goed bij de les is. De ontbrekende tekst wordt spontaan vanuit allerlei hoeken het restaurant in geroepen.
Bastiaan Verhorst laat de grote kleinkunstenaar Wim Sonneveld herleven, alsof de grote woordkunstenaar en magnifieke zanger er zelf staat. Zijn postuur vertoont veel gelijkenis met de charmante cabaretier.
Als Wim van der Pot even naar de bar loopt om een bestelling door te geven, grapt Verhorst: “Je hoef niet te knielen, hoor!” Hij houdt alles en iedereen onder controle.
De tongen komen los bij zijn liedjes en hij heeft de lachers op zijn hand bij de sketches.
Zelfs de mensen, die buiten op het terras voor het restaurant zitten, kunnen hun lach niet verbergen.
Als het programma er bijna opzit, is ook nog een verloting. De namaak Sonneveld pakt een drietal naamkaartjes uit de tas die Elly Kamperman voor hem ophoudt. Ga je naar huis en neem je ook nog een leuk prijsje mee. Hij wil graag dat er nu eens iemand naar huis gaat met een prijs, die nog nooit in de prijzen viel. Maar probeer een trekking maar eens te beïnvloeden. Dit heeft Bastiaan Verhorst dus net niet in de hand. de eerste naam is er één van iemand, die altijd prijs heeft.
In Restaurant Zuiderkroon moet je geweest zijn.
De fotootjes van Bastiaan Verhorst maakte Elly Kamperman, de activiteitenbegeleidster van De Stromen Op Maat Groep. En voor de mensen, die niet weten wie Wim Sonneveld was. Frater Venantius was een creatie van hem en bijna iedereen in het land imiteerde de muzikale frater.