Joe Montgomery was dan ook niet de eerste de beste. Hij had dan een goed verhaal. Hij kent Birmingham op zijn duimpje. Hij stapt er al 30 jaar rond. En hij weet hoe regeneration, echte verbetering van de wijk werkt. Succesvolle operaties gaan volgens hem uit van de bewoners. Hij liet een paar voorbeelden zien van wijken, die gebouwd zijn zonder de bewoners erbij te betrekken en waar vergeten is om het onderhoud goed op te zetten. Je hebt dan iets dat er maar voor een korte tijd goed uitziet. De tand des tijds en de gebruikers zijn onverbiddelijk.
Hij toonde dat aan de hand van een voorbeeld: Een Member of Parliament, een good decent man, Tory kwam naar Hansworth en zag een groep jongeren. Hij zei hen: “Kijk wat jullie doen. Wij hebben veel gel in Hansworth gestopt. En jullie steken auto’s in de fik en houden de tijd bij tot de brandweer komt. En misschien komt die wel helemaal niet. Want het lijkt allemaal onbegonen werk. Kunnen jullie me dat even uitleggen?” Hun recatie was een serieuze: “De mensen, die deze wijk maakten deden hun werk en gingen vervolgens terug naar Solehill en het is allemaal helemaal niet voor ons bedoeld. Dus wat wilt u?”
Het pronleem werd op hen gedumpt, zaols Joe Montgomery dat noemde. Zij kregen geen middelen in handen om iets van hun woonomgeving en hun leven te maken. Het was helemaal niet voor hen bedoeld, tenslotte. Mensen, ook jongeren moeten iets te doen hebben en iets hebben met hun omgeving anders is het lot van een wijk van een stad triest.
Het maken van zo’n verbinding lijkt onmogelijk, maar Joe Montgomery toonde voorbeelden, waarlangs er mogelijkheden liggen.