Kees, in het groen tussen Leen Smits en Huib in ’t Hout zittend op een tafel, had de Monologen eerder gezien en concentreerde zich dit keer op de tekst in plaat van wat je te zien kreeg.
Hij herkende veel in het verhaal van de Turkse wijkbewoners. Hij heeft van het begin af aan de wording van Turks Huis meegemaakt. Dat bestuur spreekt ook niet voor niks over “Vriend Kees”.
Hij had naast zijn vader in de auto gezeten, toen die de Indische Nederlanders van de boot ophaalde en naar hun woningen bracht. De mensen kwamen in november in de kou en waren niet voorbereid op de temperatuur hier.
Prachtig om te horen dat mensen als Kees, de Turkse wijkbewoners, de Indische wijkbewoners en ook de oudere Nederlanders van hun wijk houden en er samen voor willen vechten. Elly Pesik voegde er aan toe dat zij graag een voorbeeld wil zijn voor leeftijdsgenoten die uit Indonesië naar Nederland kwamen en hun verhaal willen doen. “Ons verhaal is geen mooi verhaal”, zegt ze in de Monologen. “Wij hebben het niet gemakkelijk gehad!” Dat wordt met allerlei voorbeelden duidelijk gemaakt in “Bestemming Nederland”.