Er werden overigens direct maatregelen getroffen door de Nieuwe Unie. En wat belangrijker is, haar buren houden een oogje in het zeil. Dat is wel nodig. Gezien de leeftijd en de gezondheidssituatie van mevrouw Verwaal. Ze heeft de laatste tijd al zoveel meegemaakt. Haar man is kortgeleden overleden. Ook hij was aan de buurt gebonden. Hij heeft zelfs aan de bouw meegewerkt. Vanuit hun huis bouwde hij aan de overige woningen in de buurt. Hun woning was nog maar gedeeltelijk klaar. Er stond een tekentafel in huis. Meneer en mevrouw Verwaal waren erg op elkaar aangewezen. Hij belandde uiteindelijk in Slingedael. Zij ging iedere morgen naar hem toe.
Kortgeleden had de nieuwsbrief van de Zierikzeebuurt een verhaaltje over mevrouw Verwaal. Dat volgt hier.
Aan de muur hangt het Verwaal-lied. Het gaat op de wijs van het Spartalied, want de familie Verwaal is verknocht aan deze voetbalclub. Het eerste praatje met haar vindt kort na het slaan van de eerste paal op 18 december 2003 voor de Zierikzeeflats plaats. Ze gaat mee naar het restaurant, maar eet niet mee. “Ik mag niet alles meer eten van de dokter,” zegt ze en voegt eraan toe, “kom maar langs, maar dan wel ’s middags want ’s morgens ga ik naar mijn man in Slingedael.” Nu zes maanden later is het alsof mevrouw Verwaal jaren ouder is geworden en nog meer uitkijkt naar de woning, die voor haar gereserveerd is aan de Zierikzeestraat.
Het leven is weer een beetje somberder voor haar geworden. Haar man is kortgeleden overleden. Ze staat er nu nog een beetje meer alleen voor. Niet helemaal alleen, want haar trots is haar zoon, zijn vrouw en haar kleinzoon.
En mevrouw Verwaal wordt in de gaten gehouden door de buren. Dat is nodig, want er is een paar keer bij haar ingebroken. “Ze hebben speldjes meegenomen en sieraden. Een rotzooi dat het was,” zegt ze.
In 1955 kwam ze in het huisje aan de Serooskerkestraat wonen. Haar man werkte bij de aannemer. Er stond een tekentafel in huis en haar man werkte aan de bouw van de 228 woningen in de buurt. Zij hielp hem met zijn werk. Net als met het vrijwilligerswerk dat ie voor Sparta deed. Hij ontving scheidsrechters en stelde elftallen samen. Alle vrije tijd ging op aan de voetbalclub. “Nu hoor je niks meer van hen”, zegt ze, ‘de speldjes van Sparta zijn meegejat.”
Ze is echte Rotterdamse. Ze is geboren aan het Zomerhofplein. Ze heeft er nog foto’s van en laat zien dat er toen een pontje voer over de Schie.
In de kast staat een foto van haar man met hun zoon. Hij speelde in de A junioren. Maar heeft vooral zijn best gedaan. Hij werkte voor dienst na de mulo al bij Mees en Hoop (wanhoop grapt ze) en kwam er terug en is opgeklommen tot Head Sales bij de Fortis Bank in Amsterdam. Haar opvoeding heeft dus succes gehad. Ze kijkt nog met weemoed terug naar die tijd. Ze weet nog dat er boekhouders en leraren in de straat woonden.
De werkgroep Zierikzeebuurt wenst, al was het maar voor mevrouw Verwaal, dat de Zierikzeeflat snel klaar is.