Niet alles kon doorgaan. Helaas. Er lag een pak sneeuw en sneeuw laat geen springkussen toe. De vrijwilligers van TOS gingen onverrichter zaken terug.
Ook de Kiz Kulesi namaken, een toren zoals die in de Bosporus voor de oevers van de metropool Istanboel ligt, zat er niet in.
Ika Henriquez maakte wel met haar moeder Diana en zus Mildiane een schitterende boog van ballonnen met aan de linkerkant van beneden af de kleuren blauw wit rood en aan de rechterkant van bovenaf wit en rood. De kleuren van de vlaggen van Nederland en van Turkije. De vereniging Turks Huis in Pendrecht (maar ook voor Zuidwijk, voor veel nieuwkomers in de zuidelijke tuinsteden maakt het niet uit of je in Zuidwijk of Pendrecht woont. Zij zeggen vaak ik woont op Slinge) heeft beide vlaggen in haar beeldmerk zitten.
Verder ging de leider van de workshop in een aparte ruimte in de Kinderfaculteit bidden op het moment dat hem dat voorgeschreven wordt in zijn geloof.
Waar ging het allemaal om?
Op 20 mei 1994 werd de vereniging Turks Huis in Pendrecht opgericht om op Opzoomerdag 28 mei 1994 groots naar buiten te komen met een activiteit bij de BOP aan de Herkingenstraat. De oprichters werden geholpen door Ben van Zanten, de opbouwwerker van toen en Piet Otting en Kees Brand van de Bewonersorganisatie Pendrecht (de BOP). Ze waren al begonnen met activiteiten in de Middelburgt en hadden een actief oprichtingsbestuur. De eerste voorzitter was Mahmut Ilhan en na hem kwamen er in die 20 jaar verschillende opvolgers. In die jaren is het een echte vereniging gebleven. Ze wilden eigenlijk simpel Turks Huis heten, maar dat vond de notaris geen goed idee. Er was in Amsterdam al zo’n naam geregistreerd en dat zou verwarring geven. En Turks Huis in Pendrecht en Zuidwijk leek de oprichters weer te lang. Omdat de activiteiten tot dusver meestal in Pendrecht plaatsvonden werd de naam vereniging Turks Huis in Pendrecht. De Turkse naam Türk Evi (Turks Huis) kwam wel in het logo te staan. De vereniging wilde de dialoog tussen de Nederlanders en de Turkse gemeenschap in Pendrecht en Zuidwijk op gang brengen en doet dat inmiddels al 20 jaar.
Eén van de vriendinnen van het Turks Huis, Clasien Kramer zegt over de vereniging: “Zij houden nog echt een verenigingscultuur, die in Nederland allang niet meer gangbaar is, in stand.” Het kiezen van een voorzitter en beleggen van vergaderingen gebeurt nog echt volgens de statuten en men heeft in het gebouw een lijst hangen met de leden en of zij al wel hun jaarlijkse contributie hebben betaald.
Allerlei soortgelijke verenigingen en een stichting als TREF hebben inmiddels bij het wegvallen van subsidie van de (ddel)gemeente het bijltje erbij neergelegd. Het Turks Huis echter gaat nog steeds door en is niet van plan de pijp aan Maarten te geven.
Zij willen als VRIEND in de buurt verder. Ze zitten nu op de Sommelsdijkstraat 35 in een klein gebouwtje. Voor dat gebouw moet toch iedere maand een huurbedrag op tafel komen en er is ook geld nodig voor de verwarming, vuilophaaldienst, en ga zo maar door. Dat geld wordt door de leden en door inkomsten via de verkoop van thee, koffie en frisdrank bij elkaar gebracht.
Soms bij een activiteit wordt wel met succes subsidie aangevraagd of aangeklopt bij de corporaties in Zuidwijk en Pendrecht. Maar ook die laatsten zijn minder vrijgevig geworden. Voor deze activiteit kwamen Woonstad Rotterdam en Vestia niet over de brug.
Bezoekers kwamen er die middag wel. En ook de workshops gingen na een officiële opening door de voorzitter en vice voorzitter van de gebeidscommissie Charlois van start.
Gespreksleider Bekir Cebici had zich goed voorbereid met teksten van Willem van Oranje, Erasmus en de Sultan van Istanboel liet hij de mensen weten dat de Nederlanders en de Turken al heel lang bevriend zijn met elkaar en beiden dezelfde opvattingen hebben over wat wel en wat niet mag geloven binnen hun invloedsfeer.
Maar goed wat waren dan die workshops?
In het eerste lokaal van de Kinderfaculteit zaten de mensen van de Ramayan groep. Wekeleijks zitten zij daar en lezen met elkaar het belangrijke boek (een soort van bijbel) van de Hindoes. Zij hadden ook instrumenten meegenomen om eventuele belangstellenden de mantra’s en chants die ze daarbij gebruiken te leren.
In het tweede lokaal waren twee jonge docenten met middelen om de schone kunt van ebru onder de knie te krijgen. Ebru wordt ook wel papiermarmeren genoemd. In een bak met water wordt inkt op het oppervlak gespoten en in deie inkt kun je tekeningen aanbrengen. De inkt heeft verschillende kleuren en als je tekening klaar is leg je er een vel papier overheen. Wanneer je die voorzichtig weghaalt vind je tekening terug op het papier. Tulpen bleken vaak het onderwerp te zijn van de aankomende marmerkunstenaars.
In dezelfde ruimte was Miep Kalle bezig om met deelnemers een schilderij te maken. Een dergelijk schilderij was ooit in 2007 gemaakt met de instanties die in het Servicepunt Pendrecht samen gingen werken. Eveline van Rooy was toen de kunstenares, die vertegenwoordigers van de instellingen vroeg een deel van een schilderij in te vullen. Dat schilderij hing ergens in het Servicepunt en werd veiliggesteld door Rieks Westrik, toen het Servicepunt Charlois Zuid (de naam was inmiddels ook veranderd) definitief haar deuren sloot. Alle instellingen op het doek waren ook ter ziele.
Miep gaf een aanzet tot een nieuw schilderij met een tulp als centrale bloem. Na afloop was het werkstuk klaar en overhandigde Miep het met enige trots aan Sedat Atacan. De laatste beloofde het in het verenigingsgebouwtje aan de Sommelsdijkstraat op te zullen hangen. Hij deed ook een andere belofte, dat het Turks Huis nogwel 20 jaar door wil en de vriendschap van dit werkstuk een langer leven beschoren zou zijn dan dat van het Servicepunt.
Muziek maken kon jer er ook in de Muziekruimte gaf Armando Monsanto gitaarles en je kon er van het orkest dat later op zou treden saz leren spelen.
In weer een ruimte verderop zat Stella Tang en zij leerde vrouwen hoe zij vanuit de verschillende Chinese culturen zich als mannequin zouden kunnen presenteren
Gehinderd door het weer kwam Daniel van de African United Women wat later. Hij zette tijdens de maaltijd een aantal bezoekers achter de djembees, die hij had laten aanrukken en liet hen met elkaar prachtige opzwepende Afrikaanse muziek maken. Hij vertelde dat er in Afrikan bij alle gelegenheden wel muziek gemaakt wordt. Zelfs bij begrafenissen. De instrumenten maken het verschil, vogens hem. Hij liet overigens ook zien hoe de mensen uit Uganda op hun muziek kunnen dansen. Hij had rokjes meegenomen en daagde een aantal bezoekers uit met hem voor het publiek te dansen.
Prachtige show.
Orkest en Koor Rotterdam Yurttan Sesler Korosu was voor veel Turkse aanwezigen het hoogtepunt
Tijdens het diner werd muziek gemaakt door het Koor en Orkest Rotterdam Yurttan Sesler Korosu. Hun muziek viel in de smaak bij veel gasten uit de Turkse gemeenschap de liederen werden met weemoed in de ogen meegezongen. Vooral toen één van zangeres de luit pakte en een solonummer speelde leek het alsof je in Istanboel zelf zat.
De resultaten vanuit de workshops werden gepresneteerd. En tot besluit zong Armando Monsanto een aantal liedjes uit zijn vaderland, Indonesië. Hij begon met Terang Bulan. En bedankte het publiek in het Bahasa Indonesia met Trima Kasih.
Ondanks de sneeuw met alle hinder vandien om over straat en plein te gaan kon de vereniging Turks Huis in Pendrecht teruzien op een mooie en succesvolle jubileumviering.
Dat is onder andere te lezen in het bericht hieronder in een Turkse krant.
Er zijn aan dit artikel ook nog twee filmpjes verbonden.
De Turkse pers in Nederland heeft het volgende stuk over de viering laten verschijnen: bekijk het artikel via deze link
Daniel gaf een openbare workshop over de muziek in Afrika. Hij is verbonden aan de African United Women, die ook actief zijn in de wijken Pendrecht en Zuidwijk. Eigenlijk maken zij bij elke gelegenheid muziek. Bij een bruiloft, maar ook bij een begrafenis. Alleen zijn de instrumenten soms andere. Hij zette het publiek achter de djembees die hij meegenomen had en liet hen spontaan met elkaar muziek maken. Ook gaf hij een dansshow en nam daar het publiek in mee.
Leuke man die Daniel.
De afsluitende act kwam van Armando Monsanto, die in Indonesië geboren is en een aantal liedjes uit zijn geboorteland te beste gaf. Onder andere Terang Bulan, dat via deze link te bekijken is.