Je kan het nog aan hem zien en ja je kunt het een beetje horen. Maar als je met zijn zoon praat ga je twijfelen aan de herkomst van Nico.
Nicola, Nico voor zijn omgeving, is eigenlijk gewoon een Rotterdammer.
Hij was dan ook één van de eerste gastarbeiders. Die kwamen toen nog uit Spanje, Portugal en Italië. Zijn wieg stond in Umbrië, misschien wel de mooiste streek van Italië. Hij werkte bij de spoorwegen in Italië en was een beetje aan het dollen met vrienden. Dat baantje bij de Italiaanse NS vond ie maar niks en binnen veertien dagen zat ie samen met zijn vriend in Nederland bij Piet Smit. Toen die scheepswerf op de fles ging, zocht ie het hoger op als kraanmachinist bij Müller Thompson. “Nico heeft een hoge functie”, grapte zijn omgeving. 15 jaar geleden trad hij vervroegd uit en heeft vanaf die tijd nooit echt stilgezeten. Zijn vrouw was jarenlang voorzitter van de fanclub van Salvatore Adamo. Toen zij overleed, ging hij door met die fanclub. Zijn vrouw had werkelijk alles van de Belgische Italiaan, die zo mooi Vous permettez, monsieur kan zingen. Niet gek dat er op de 70ste verjaardag van Nicola een kaart is van Adamo zelf met de handgeschreven en in het Italiaans wenst Salvatore Nicola een lang leven.
De verzameling van Nicola krijgt over enige tijd een prachtige bestemming. Er komt een museum met alle spullen van Nicola’s vrouw. Adamo wilde in zijn geboortehuis in Sicilië dat museum inrichten. Maar daar stak de burgemeester van die plaats een stokje voor. Hij wil het in het stadhuis hebben. Nicola wordt moe van al die Italiaanse bureaucratie. Maar is er wel trots op dat de nalatenschap van zijn vrouw een bijzondere plek krijgt in Italië.
Vitaal Pendrecht sluit zich onvoorwaardelijk bij de woorden van Salvatore Adamo aan. “Nog vele jaren! Nicola!”