Het begon met de Vrouwenstudio Anganieta. Die zat op de Kerkwervesingel nummer 63 en twee nummers daarvoor. Toen de finaciering van die Studio spaak liep werd er door vrouwen uit de wijk en de toenmalige wijkcoördinator, Ines Balkema, nagedacht over een follow up.
Er kwamen zelfs bijeenkomsten geleid door het Sociocratisch centrum Nederland aan te pas om tot een nieuwe vorm te komen.
Die kwam er dankzij onder andere Maria Lunardo van de geemntelijke afdeling JOS. Bij het starten werd er een mooie naam bedacht en aan een beeldmerk gewerkt. Het verhaal gaat dat één van de kinderen van de ‘koplopers’ Rebecca een schetsje maakte. Sofia Semedo, zelf zo’n ‘koploper’ maakte er een tekening voor en samen met Trotz en Brink maakten de vrouwen zelf een schitterend mozaïek. Dat werd bij de feestelijke opening door Dilek Sasmaz, één van de vrouwen, en tweede kamerlid Nebahat Albayrak op 30 oktober 2010 onthuld.
Na te lezen op een bericht op deze site van 1 november 2010.
Eigenlijk maar kortgeleden, maar inmiddels lijkt het een eeuwigheid. 1 januari 2012 stopte het vrouwenhuis op die plek. PIT010 opende later een soortgelijke plek opnieuw op de Kerkwervesingel en inmiddels is dat het participatiecentrum voor het werkgebied van PIT010.
Mario Bosch maakte bijgaande foto’s en weet nog dat er voor het ophangen van het mozaïek een speciale constructie gemaakt moest worden. Zo zwaar was het kunstwerk.
Er is vandaag een bericht uitgegaan naar Harry de Boer van Woonstad Rotterdam om het mozaïek voor het nageslacht te bewaren in het Pendrecht Museum.