Astrid Berkhof van Kruiningenstraat 65 heeft tot 11 jaar geleden in de Kruiningenstraat gewoond. Haar schoonouders woonden een paar portieken verderop. Nu woont ze in Hoogvliet.
Ze heeft nog steeds dezelfde tandarts in Pendrecht, dus houdt contact met de wijk. Ze las van de reünie in de Metro en kwam met haar zoon Niels naar de party. Ze zoent oude bekenden en vindt het heel grappig om zo in je oude straat terug te komen. Zoon Niels keek het allemaal een beetje gereserveerd aan. Hij vindt het op een andere manier wel grappig. Hij is na de verhuizing geboren, dus heeft verder geen banden met de straat.
Hij kijkt een beetje verbaasd naar zijn moeder. Die wordt immers als het ware weer helemaal jong. Oude tijden herleven op zo’n echte reünie.
Bob Marley zingt: “No woman no cry”, een hit van een hele tijd terug. Weliswaar geen 50-er jaren song, maar toch. De reüniegangers van verschillende komaf kunnen zich in zo’n lied terugvinden. Het brengt hen een beetje samenbrengt.
De vader van Theun Huisman liep in 1958 al tegen de 40. Hij is nu 88 en vindt dat er wel veel ‘witte’ oud bewoners zijn. Er zijn ook mensen uit de straat met een Surinaamse, Antilliaanse, Somalische, Marokkaanse of Afrikaanse achtergrond in de tent en zij nemen ook een kijkje in de woning. Zij hebben weinig met de tijd, die de mensen van het eerste uur van de straat uit de 50-er jaren schetsen. Geen auto’s in de straat? De schillenboer? De olieman die zeep brengt?
Zij woonden er bij wijze van spreken gisteren nog. En die ene woont er nu nog en is benieuwd naar haar nieuwe woning en wat er straks na de sloop terugkomt. Toch nog maar even aan Joop Stobbe vragen hoe het er nu voorstaat.
Ze noemen hem “Onze Joop”. Hij maakt hun dromen waar. En Joop maakte op vrijdag 13 november ook de droom waar van mensen, die lang geleden in de straat woonden. Nog eens jong zijn en je oude straatvrienden en -vriendinnetjes zien.