Villa Kaap Belvédère aan de Rechthuislaan is de plek waar projecten als Rotterdam, de Zuiderlingen hun thuishaven hebben. Linda Malherbe zwaait er samen met Elke Scheffers, Joop Reijngoud en Els Desmet.
Er startte onlangs een nieuw project: de Volkskeuken. Koks en hun levensverhaal is het idee achter dit project.
Vrijdagavond 4 juni was Imad el Kaka kok en verteller. De vierde inmiddels. Ruim 40 mensen waren te gast bij een Palestijnse Volkskeuken.
Het weer zat die avond erg mee, dus buiten werden de gasten getrakteerd op vruchtensap van granaatappelen als appetizer.
Eenmaal aan tafel opende Linda Malherbe het diner. Zij vertelde van de rijke geschiedenis van het pand aan de Rechthuislaan. Het werd in 1911 gebouwd en was een statig hotel voor een bijzondere groep. In de tweede wereldoorlog was het hotel een soort vrijstaat en met name dat vrije willen de huidige gebruikers terugbrengen.
Zij gaf voor Volkskeuken nummer 4 de leiding over aan Els Desmet, die aan kok Imad vroeg wat hij gekookt had. Op de bovenste foto is Imad het gezelschap uitleg aan het geven over het menu.
Het voorgerecht bestond uit Tablouleh, een Salade met Tzatziki, zie fotootje twee.
Het Hoofdgerecht was Kebseh, een gegrilde kip met diverse groenten en vooral amandelen
Het Nagerecht waren verschillende soorten Meloenen
Imad vertelde na de maaltijd over Palestina en over zichzelf. Hij begon natuurlijk met wat er afgelopen maandag in het nieuws kwam. Israel’s heftige reactie op de boten met voedseltransport voor de Palestijnen in Gaza. De heftige tegenreacties van sommige jonge Marokkaanse vrienden kan Imad ook niet meteen volgen. De beelden zijn heftig, maar de achtergrond is vaak nog tragischer en vele malen ingewikkelder dan je in die beelden ziet.
Door zijn verhaal zat het niet kloppen van beelden en zijn groeiende interesse in journalistiek als gouden draad verweven.
Zijn vader, een in Nabloes geboren Palestijn, kwam in de jaren 60 naar Nederland en belandde in Vlaardingen. In 1974 werd Imad geboren als jongste van 3.
Heel lang wist Imad niet eens dat hij Palestijns was. Bij nader inzien bleek de kleine Palestijnse groep in Vlaardingen de best geïntegreerde groep in de haringstad te zijn. Hoog opgeleid. Typische haringkoppen, wel Arabisch verstaan maar beperkt spreken.
Over Palestina vertelde hij dat er tot 1967 eigenlijk geen verzet was vanuit de Palestijnen. Hij spreekt van de goedkoopste bezetting ooit. Pas laat zag hij zelf Palestina en geloofde tot dan toe de Nederlandse media.
Maar bij het zien wat er in en om Nabloes en op de West-Bank en in de Gaza-strip gebeurde, kwam hij tot de ontdekking dat er iets niet klopte. Hij wilde om er iets aan te doen journalistiek gaan studeren en correspondent worden. Maar kreeg al snel door dat men in Nederland niet zat te wachten op een correspondent met een Palestijnse achtergrond.
Daardoor koos hij voor een ander beroep. Hij werkte bij verschillende plaatsen binnen de overheid en woont nu al 6 jaar in Rotterdam. Rotterdam is meer zijn stad dan Vlaardingen. Imad richtte een platform op onder de noemer Meeting The Enemy, Palestijnse jongeren gingen in gesprek met Joodse jongeren, om te kijken op welke manier kloven te overbruggen zijn. Journalistiek blijft hem boeien.
Imad komt vast een keer een gastcollege geven over beeldvorming op de Pendrecht Universiteit. Een initiatief, dat hem erg aanspreekt.
Dat wordt vast geen saaie vertoning. Net zoals zijn menu heerlijk was en zijn verhaal boeiend. Hij besloot het met een filmpje op YouTube over het Palestina van vroeger. Een wereld die helaas weggevaagd is door het vele geweld in het Midden Oosten.