Het Pendrecht komt bij u thuis. Ja echt! Vanmiddag waren ze bij Bien Hofman in huis. En gezellig dat ’t was. Het publiek en de spelers hebben genoten.
Onlangs werd er reclame gemaakt voor een optreden van het Pendrecht Theater bij u thuis. Kan overal in de slaapkamer, of de badkamer, de keuken misschien. En om het woord bij de daad te voegen werd er vandaag gespeeld bij Bien Hofman in de woonkamer. Het was vandaag de elfde van de elfde, dat wel, maar het was toch hartstikke serieus.
Alhoewel er werd wel even geïmproviseerd zo nu en dan. Of misschien is het woord: Experimenteren, beter op zijn plaats.
Want voor sommige stukken ontbrak één van de gebruikelijke spelers en om nou in zo’n woonkamer een hele hoorspelsituatie op te gaan bouwen is ook een beetje overdreven, toch?
De straat deed trouwens mee om het theater thuis extra op te tuigen. Er stonden maar liefst drie hoogwerkers met schilders erop in de straat. De gebruikelijke lift naar Bien d’r woning werkte niet en om die reden was er in een speciale tijdelijke lift voorzien. Niet iedereen was daarvan op de hoogte. Dus had al een aantal trappen beklommen en een flinke lengte afgelegd voordat het huiskamertheater betreden kon worden.
Daar was koffie en ging er in de pauze ook nog iets lekkers rond.
Bien Hofman leidde het theater bij haar thuis in en heette iedereen van harte welkom. Cees Bavius zette haar woorden nog eens extra kracht bij en toonde zich in zijn nopjes met de opkomst.
Het eerste verhaal heette: ‘Bewegen in crisistijd’ en werd door Cor Hofman voorgelezen. Lekker Rotterdams en lekker breed! Hij eindige met de opmerking: “Het glas is weer half vol!”
Joke, Nel, Agnes en Thea deden daarna: Tegenprestatie, een luisterspel. Dat in dit geval zichtbaar voorgelezen werd, dus niet in de hoorspelvorm ten gehore werd gebracht. Cees Bavius zorgde wel voor de bijkomende geluiden. Hij leidde Tegenprestatie in met enige uitleg. Je krijgt tegenwoordig niet zo maar meer een uitkering en je moet elk werk wat zich voordoet accepteren in het geval je een uitkering krijgt. Allemaal in het kader van iets teruggeven aan de maatschappij.
In dit geval Ouwtjes uitlaten! Die zeggen dan dingen als: ‘Ze zullen toch geen zwarten sturen!’ En ook de mensen die de Ouwtjes uitlaten gebeld worden om mantelzorg te verrichten en op afstand regelen dat een familielid een schone luier krijgt. Nel en Thea spelen mevrouw Jansen en mevrouw De Vries, die uitgelaten moeten worden. En Joke en Agnes speelden de duwers. De rolstoel was er dit keer niet bij. Maar komt een volgende keer vast mee om het allemaal nog echter te maken.
Cees Bavius zorgde bij dit stuk ook voor de geluiden, die het theaterstuk net dat stukje echtheid meegeven, waardoor je je er helemaal middenin voelt. Eén van de twee uitkeringsgerechtigden blijkt bovendien leidinggevende in de zorg te zijn geweest.
Toen kwam het stuk: Assepoester met Annie en Thea, die twee zussen speelden. Lies heeft een vriend en geen zin meer in de geplande Rijnreis. Toos gruwt van de escapades van haar zus en ziet zich de reis waarop ze zich verheugde door de neus geboord. Lies heeft het aangelegd met een Turk, die uit Spanje blijkt te komen. Geen Sinterklaas, maar José, die allerlei romantische ingevingen heeft.
Toos bijt uiteindelijk haar afvallige zus toe: “Vergeet je Glazen Muiltje Niet!”
En dan: Tussen Beeldhouwen en Viool, een verhaal gelezen door Nel van Dijk, die speelt dat ze Lettie heet en een kleinkind heeft dat naar haar vernoemd is. Maar wel een naam met 4 lettergrepen heeft. Ze denkt dat het Laetitia geworden is naar Laetitia Griffith, maar dat blijkt niet het geval te zijn. Haar kleinkind heet Gabriëlle. Het vernoemen zit in de LE. Oma past net tussen het beeldhouwen en het vioolspelen van de kleindochter. Tragiek van een Oma.
Nel leest het woord survivallen los van elkaar voor: Survi Vallen! Ter plekke wordt besloten dat erin te houden.
Agnes la daarna: Selma, voor. Een nieuwsgierige moeder snuffelt in het dagboek van haar dochter. Moeder was 17 jaar toen ze zwanger werd. En eh …… Ze geeft haar dochter een Blackberry en stuurt constant via ping berichten naar haar dochter. Doodsbang dat ze een stap verkeerd zet.
Het laatste stuk: Hand in Hand, werd door Joke als buurvrouw Manon, Cor als dementerende vader Marinus en Cees als de zoon, die de mantelzorg even wil overdragen aan de buurvrouw, gespeeld. Ze deden het voor het eerst in die samenstelling. Een experiment dus.
Marinus zingt steeds Hand in Hand Kameraden en roept herhaaldelijk Ma Non! als de naam van de buurvrouw valt. Hij is wel in voor een neut. Maar krijgt die nooit en als hij Manon de huidige spelers van Feyenoord op hoort noemen zegt ie dat ze geen verstand heeft van voetballen, want Pele (Pelle) is volgens hem een Braziliaanse voetballer en zijn Feyenoord speelt toch met Rinus de Tank en Coentje Moulijn.
Het experiment slaagde.
Er werd nog gezellig nagepraat en besloten het thuis spelen nog meer onder de aandacht te brengen in de wijk en ook daarbuiten.
Afspraken kunnen gemaakt worden via Bien Hofman 06 12 444 013 of via de reactiemail op deze site.