Op de fotootjes:
De Sommelsdijkstraat 35 ongeveer een jaar geleden.
En:
In februari 2010 kort voor de verkiezingen van de gemeenteraad en de deelgemeenteraad hield de Pendrecht Universiteit een politiek college in de Middelburgt. Niet de politici vertelden wat ze allemaal gingen doen, maar bewoners uit de wijk deden hun verhaal en politici waren student en mochten laten zien of ze wat geleerd hadden van het college.
Maandagavond 7 februari volgt een volgende test.
Sedat Atacan, voorzitter van de vereniging, wil de raadsleden iets vragen. Volgens de griffie laten de reglementen dat niet toe. Opbouwwerker, Rieks Westrik en ondersteuner van de vereniging, schreef de fractievoorzitters het volgende emailbericht:
Beste mensen, van het presidium van de deelraad Charlois, Jamal, Hasan, Leo, Ronald, Johan en Bartjan,
Zoals ik al tegen een aantal van jullie over de telefoon gezegd heb, ben ik als opbouwwerker betrokken bij het Turks Huis in Pendrecht.
Ik ondersteun hen en zie in de snel veranderende samenleving van Pendrecht dat zij een belangrijke rol spelen. Stabiele factor, uit op de dialoog met andere bewoners en altijd bezig om de eigen leden bij de les te houden en bij van alles te helpen. Een fraai voorbeeld daarvan was toen de familie Sisko van het supermarktje aan de Ossenisseweg verongelukte in Turkije stonden zij klaar om de zaken van de familie hier en in Turkije te behartigen en goed af te ronden. Toen Sedar Soares omkwam op 1 februari 2003 stonden zij vooraan naast de familie. In het Pendrecht Theater is een stuk dat ‘Uitstappen zonder Lawaai’ heet en waarin je de verhalen van leden van de vereniging terug hoort. Cemal Kumas hoor je zeggen: ‘Pendrecht is mijn wijk en ik vecht voor mijn wijk.’ Hij zegt ook regelmatig: ‘Buurman, ik hoor deze verhalen (klachten) al sinds 1985 (het jaar waarin hij in de wijk kwam wonen). Wanneer gaan we er wat aan doen?’ Een echte niet lullen maar poetsen club dus.
Typisch Rotterdams.
Ze begonnen in 1994 als Opzoomerclub, uitgedaagd door mijn voorganger, Ben van Zanten, en zijn tot op de dag van vandaag trouw aan die beweging. Er kwam in 1996 een eigen ruimte in een slooppandje in de Herkingenstraat en later een eindje verderop in de ruimte die de bewonersorganisatie achter liet. Ruimtes om niet. Alleen gas en elektra. Makkelijk op te brengen dus.
Liesbeth de Gelder, een bewoonster uit de omgeving daar, zegt regelmatig: ‘waren jullie maar terug, dan kon je tenminste ergens terecht buiten de werktijden van de corporatie en andere dienstverleners’. Iedere dag was het huis open van 11:00 uur ’s morgens tot 23:00 uur ’s avonds.
In 2003 moesten ze uit het pand ivm de sloop van de Herkingenbuurt. Met behulp van de deelgemeente en de Nieuwe Unie werd een nieuwe plek gevonden aan de Oosterlandstraat 2. De vereniging ging van € 0,- huur naar € 1100,-. Er werd een huurgewenningssubsidie van de deelgemeente en de Nieuwe Unie bedacht om in tijd van 3 jaar zo’n verandering te ondervangen.
Er zijn in die tijd leuke dingen gebeurd in de Oosterlandstraat en wie weet was die plek de afgelopen 7 jaar wel de veiligste plek van Pendrecht. Ze wilden ook het verwaarloosde binnenterrein van de flat ernaast opknappen. Maar toen ze het allerergste stukje gingen opknappen, kwam er een voor hen onbegrijpelijke reactie van de Vereniging van Eigenaren. Ik heb van alles geprobeerd om de dialoog met hen op gang te krijgen. Maar ……. De VvE van de flat wil meer en betere beveiliging. Terecht denk ik. Maar waarom er zo furieus gereageerd moet worden op hulp vanuit de vereniging? Ik snap dat niet. (Ik hoop dat de nieuwe eigenaar meer succes heeft.)
Het pandje was van de vuurwerkverkoper daar en zijn schoonzoon Dany Madlener, de eigenaar van het pandje, wilde in 2008 van het pand af. In 2009 kocht de stichting, die nu in het pand zit, Oosterlandstraat 2. Zij lieten de vereniging er tot april 2010 in en gingen over tot een grondige verbouwing.
Al in 2009 is gezocht naar een alternatief. Bestuursleden, Gebiedsmanager, Katja Horeman, Woonstad Rotterdam, Bien Hofman en ik hebben de wijk Pendrecht, maar ook Zuidwijk, veel van de leden wonen in die wijk, uitgekamd op een vervangende locatie. Alle opties zal ik niet noemen. Hoe duur ze waren wil ik jullie niet onthouden. Onder de € 2200,- per maand kwamen we niet. Met de thee en de koffie die er in het Turks Huis gedronken wordt en de contributie van € 50,- per jaar en die € 10.000,- is dat nooit op te brengen.
Een van de opties werd interessant de Sommelsdijkstraat 35. Een klein gebouwtje dat misschien ooit gebruikt werd als ruimte voor de veegploeg en alleen opslagruimte was van de koepel van het Christelijk onderwijs. Het staat op een plek waar over dag wel mensen zijn, maar ’s avonds en in het weekend is het een verlaten plek met alle risico’s van dien. Extra ogen in de buurt zijn een welkome aanvulling. Dus er zit ook een ander voordeel aan die plek. Het heeft toch nog weer maanden gekost om een alternatieve plek voor die opslag te vinden.
Er ligt nu een dik pakket met allerlei bepalingen, de huurovereenkomst met het OBR, klar voor ondertekening. De vereniging kan 5 jaar verder voor een bedrag per maand dat te overzien is € 260,-. Er moet alleen het een en ander gebeuren om het pandje in orde te maken om er gebruik van te kunnen maken. Een van de leden maakte de tekeningen en een bevriend aannemer wil het werk doen voor € 17.000,- Het Oranjefonds gaat daar € 11.000,- van betalen. Meubels en dergelijke komen uit Valckensteyn, de Middelburgt en uit de oude locatie.
De vereniging vroeg de deelgemeente om de bevoorschotting van het niet gebruikte deel van het activiteitensubsidie over 2010 te mogen gebruiken voor de verbouwing en ging daarover in gesprek met Marjolein Jongh, de verantwoordelijke ambtenaar. Later is er ook met Alaattin Erdal en Theo Coskun gesproken, maar er kwam een negatief antwoord.
De vereniging beschouwt de mensen van de deelgemeente en Woonstad Rotterdam als haar beste vrienden bij hun werk en activiteiten. Die gaan tenminste altijd in op de uitnodigingen voor de activiteiten en tonen belangstelling, dus het vertrouwen van hen in jullie is groot. In het politieke college van de Pendrecht Universiteit in februari 2010 leerden velen van jullie van het verhaal van Sedat Atacan en Cemal Kumas en werd van alle kanten gezegd. We zullen jullie lessen omzetten in activiteiten en ondersteunen. Op mij als opbouwwerker werd door sommigen een beroep gedaan hen te blijven helpen.
Ik heb de griffie gevraagd of Sedat Atacan maandag gebruik mag maken van het vragenhalfuur om een vraag te stellen om toch tot een creatieve oplossing rond die € 6.000,- te komen om de verbouwing af te kunnen ronden en 1 april eindelijk de deuren te kunnen openen. Volgens de reglementen van de raad kan dat niet, aldus Robin van de griffie. Hij adviseert hen in beroep te gaan tegen het besluit in de brief. Dat is natuurlijk een mogelijkheid, maar welke argumenten moet je daarvoor aanwenden. De vereniging snapt ook best dat het lastig is om onder de uitspraak subsidie is niet voor stenen, maar voor activiteiten uit te komen.
Zonder zo’n ruimte geen activiteit. Ergens intrekken en samen doen. De Middelburgt was ooit ook een optie. Inmiddels niet meer. De verbouwingskosten daar lagen vele malen hoger dan die er bij de Sommelsdijkstraat om de hoek komen.
Hoe kun je een bezwaar dat kans van slagen heeft aankleden?
Ik ben maar een eenvoudig opbouwwerker en ondersteun de club en vraag jullie nederig, laat Sedat maandagavond zijn woord doen. En zoek creatief naar een oplossing. En kom vrijdag 1 april een kopje thee meedrinken om de opening van de nieuwe plek van de vereniging Turks Huis in Pendrecht mee te vieren.
Groeten van, Rieks Westrik, opbouwwerker Pendrecht