De eerste 2 keer moest de presentator anderhalf uur volmaken en de derde keer moest ze zelfs twee uur vullen.
Wijkpredikant At Polhuis was benaderd om op de stoel van de jury te gaan zitten. Hij had veel lof over de sprekers. Het kostte hem moeite om tot een keuze te komen. Toch gingen er 3 bewoners met een fraaie bos bloemen naar huis. Hij bewonderde vasthoudendheid. Bijvoorbeeld van mevrouw Van Erpel, dat zij ondanks waarschuwingen van haar man haar mond niet hield tegenover jongeren, die er een potje van maken. En ook de opstelling van de mevrouw van Surinaamse komaf bij wie al een paar keer ingebroken was, maar die desondanks zich niet uit de wijk liet pesten. Ze was zo verbouwereerd, dat haar naam bij niemand is blijven hangen. En in het slotdebat kreeg Armando Monsanto de bloemen. Omdat hij snedig reageerde op de stelling van Jos van Lamoen: “onbekend maakt onbemind”, met “de onbekende maakt niet onbemind, als de onbekende zich bemind maakt”.