Ze herinnerde zich het gedicht van Enny IJskes-Kooger uit de bundel ‘Als Glas in de Zon’ en dacht dat past precies bij Jan van Dijk. Iedereen in de Open Hofkerk was het helemaal met Cobi van Bommel eens.
Nog diezelfde zondagmorgen schoot het gedicht van Enny IJskes-Kooger uit de bundel ‘Als Glas in de Zon’ haar te binnen. Dat past precies bij Jan van Dijk, bedacht ze zich.
’s Middags vroeg ze het woord en las het voor:
de organist
Zijn hoofd, aandachtig naar ’t klavier gebogen
deint zachtjes mee, in wiegende cadans.
Zij mond vertrekt, en in zijn donk’re ogen
komt langzaam een diepe, blijde glans.
De jongens op de voorste banken kijken
geamuseerd naar zijn verwarde haar,
dat hij een enk’le keer poogt glad te strijken
met een verstrooid, maar reeds vertrouwd gebaar.
Hij domineert niet bij het begeleiden;
maar krachtig steunt hij de gemeentezang.
Zijn voorspel is maar kort, en heel bescheiden:
de preek duurt immers ook niet meer zo lang.
Een enkeling blijft bij de uitgang dralen,
want voor de organist de kerk verlaat
looft hij zijn God met juichende koralen
De Here luistert, de gemeente praat.
Precies alsof mevrouw IJskes-Kooger het voor jan geschreven heeft.