Het regende, maar wat deert dat? Er zou toch water bij te pas komen. De walvis zou immers onthuld, of misschien beter gedoopt worden. Het had wel iets weg van een soort tewaterlating.
Alaattin Erdal stond met paraplu te kijken naar de kinderen, die het blauwe dier al in beslag genomen hadden. Joke Spijkers, zijn mede-onthuller, stond een eindje verderop ook met paraplu.
Maar toen Dick Verhaar van TOS de microfoon nam gingen de paraplus dicht. Die waren eigenlijk ook niet meer nodig, want het was inmiddels droog.
Dick vertelde over de kindvriendelijke route en dat de walvis het begin, of misschien wel het einde van die verschillende routes was. In ieder geval neemt ie een centrale plek in. Dus is ie een beetje speciaal.
Alaattin Erdal en Joke Spijkers zouden hem onthullen. Maar Erdal riep meteen één van de kinderen erbij en vroeg of iedereen mee wilde tellen. “Wat zullen we doen? Van 10 tot 1 of vanaf 100 tot 1?”, vroeg hij. Nou dat werd natuurlijk van 10 tot 1. Want de spanning erg lang opdrijven daar hadden de kinderen om de het kunstwerk niet zoveel zin in.
Dus het werd 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1 en inderdaad het kop van de walvis gaf water.
Daarmee was het feest nog niet afgelopen, want er moesten natuurlijk allerlei foto’s gemaakt worden.
En er waren ook diverse activiteiten. Je kon worstelen in zo’n summo-pak en je kon op een evenwichtsbalk proberen elkaar uit evenwicht te brengen en er waren ook aqua ballonnen waarin je over het water lopen kon.
Kijk dat is leuk, toch?
En bovendien kon je ook geschminkt worden.
En de regen, die had het maar opgegeven, want iedereen werd zo wel nat van die sproeiende walvis.