Aan tafel zitten: Hatice Seyyar, Dilek Sasmaz, Cemal Kumas, Ida Maes, Sedat Atacan, Nolly Groenendijk, Gerard Boom, Rieks Westrik, Jeroen Zaan en Ruud Pesik.
Gespreksleider Jeroen Zaan legde de procedure uit. Ieder kreeg een soort van placemat met een hele reeks deugden erop. Jeroen vroeg iedereen te kijken bij welke deugd men zich het meest thuis voelde. Hij zelf koos voor de liefde en gaf als voorbeeld zijn verhouding tot zijn kinderen. Als je hen iets geeft, krijg je daar ook iets voor terug.
Ruud Pesik koos ook voor liefde als deugd. Hij en Elly zijn 27 november 46 jaar getrouwd en houden nog altijd even veel van elkaar.
Rieks kiest voor bescheidenheid en denkt daarbij aan de rol die zijn moeder altijd speelt en hoopt dat hij zelf, die rol ook steeds kan spelen.
Cemal denkt aan contacten leggen en graag kennismaken met anderen.
Nolly vindt dankbaarheid haar deugd en is dat ook, voor haar ouders en voor het huis waarin ze woont. Ze hoopt dat ook aan haar kinderen door te kunnen geven.
Gerard denkt aan geduld en ook aan tolerantie. Hij ziet zichzelf soms in de file en kan dan genieten van de rust, terwijl anderen zich op zitten te vreten.
Sedat is al 9 jaar actief in het Turks Huis en weet zo snel geen deugd te noemen. Anderen zien in hem een zeer betrouwbaar iemand. Hij is penningmeester en is altijd op tijd, zowel op afspraken als met de zaken die hij beloofd te doen.
Ida noemt niet van harte haar deugd verantwoordelijkheid. Ze noemt zichzelf ook cynisch.
Hatice is alleenstande ouder van twee kinderen en doet daarnaast al 7 jaar vrijwilligerswerk in de speeltuin, in Opzoomeren en sinds kort ook in het Turks Huis.
Dilek kiest voor behulpzaamheid. Zij heeft werk en drie kinderen en staat altijd voor iedereen klaar. Ze houdt er ook van om dat te doen.
Het gesprek gaat verder voort over deugden. Over tolerantie en onverdraagzaamheid. Ida heeft een verhaal over hoe het vroeger in de Brederodestraat in Spangen ging met Wim Landman boven hen. Hij speelde in Sparta en moest op zijn kamertje trainen, dus ging daar touwtje springen. Kinderen kunnen tegenwoordig niet meer tollen in de straat. Er komen direct autobezitters om je weg te jagen. Hatice vertelt over haar zoon, die een bal tegen een ruit in de Wagenbergstraat schopte en dat er dan meteen gescholden wordt, dat je naar je eigen land moet enzo. De onverdraagzaamheid is erg toegenomen blijkt uit het gesprek.
De grote woorden moeten van tafel en iedereen moet een beetje gewoon doen en de taak doen waarvoor hij of zij gezet is, is de conclusie uit een geanimeerd gesprek.