Bij binnenkomst van de zaal klonk “In-A-Gadda-Da-Vida” van Iron Butterfly. Een nummer dat in 1968 uitkwam en veel gedraaid werd, maar zelden in de oorspronkelijke versie te beluisteren was …. maar liefst 17 minuten en 18 seconden.
Frans van Rooy hield van dat lied vertelde zijn zoon, Guido, aansluitend in zijn herinneringen aan zijn vader. Frans wilde graag dat het gedraaid zou worden bij zijn crematie. Zij hadden er kortgeleden nog samen naar geluisterd.
De wens van Frans werd uitgevoerd de volle 17 minuten lang.
Zijn vrouw Eveline sprak en maakte op niet mis te verstane manier duidelijk dat ze hem enorm miste.
De directeur van de woningcorporatie Viveste uit Houten sprak vol bewondering over de echte volkshuisvester, die Frans was. Hij had hem verteld van zijn ziekte, maar ging gewoon door met zijn werk.
Zijn collega’s Henk en Johan belichtten de rol die Frans bij zijn collega’s speelde.
Van Claudia de Breij werd “Mag ik dan bij jou” ten gehore gebracht.
Een indrukwekkende crematieplechtigheid, die de tekst op de kaart
“Met pijn in ons hart willen we jullie laten weten dat na een zeer zwaar ziekbed is overleden mijn man en onze papi.
Wij missen zijn lach, intelligentie en levenslust nu al.
Hij was voor ons de motivator en spil van ons gezin.”
in alle toonaarden bevestigde.