Voor de corporatiedag van de landelijke koepel Aedes vorig jaar 30 en 31 mei hadden ze het stuk gespeeld. De koepel vierde met 700 bezoekers 100 jaar woningwetten 100 jaar een koepel van corporaties in Nederland. De minister wilde corporaties terugbrengen tot haar kerntaken, Back to the Roots dus. Het stuk was een beetje bewerkt en actueler gemaakt. Maar nog steeds de vinger op de juiste plek.
Eén van de hoogtepunten in het bestaan van het Pendrecht Theater was de voorstelling op de corporatiedag op 30 en 31 mei 2013 van Aedes, de koepel van de woningcorporaties vierde toen dat zij 100 jaar bestond. Er kwamen 700 deelnemers aan die dag(en) naar Apeldoorn. De koepel wilde de dag afsluien met een optreden van het Pendrecht Theater. ‘Botertje tot de Boom’ ging het stuk heten en dat stuk werd geactualiseerd en met een paar spelerswisselingen opgevoerd in de Open Hofkerk dinsdag 11 februari 2014.
Een waardig afscheidscadeau voor Bureau d’Arts sans Frontières van Cees Bavius en Pieta Bot. Het mooie van het theater is de diversiteit aan spelers uit de wijk. Jong en oud en cultureel verschillende pluimage doen allemaal mee. In totaal speelden 66 bewoners mee. De Pendrecht Monologen van drie dames van in de 80 speelden ruim 80 keer hun verhaal over vergane glorie, de verzuiling, de opbouw van Pendrecht en de herinneringen aan vroeger, waarvan slechts de bomen de geschiedenis overleefden.
Leuk dat ook steeds jongeren gemotiveerd werden in hun buurt hun eigen verhalen te vertellen en daarmee ook de dialoog jong oud verbeeld werd en vaak tot veel humor leidde.
Dat kun je ook over deze uitvoering zeggen.
De spelers
Nel van Dijk, in Botertje tot de Boom Edith van Dommelen, viert haar 100ste verjaardag net zo oud als Aedes. In werkelijkheid is Nel 88. Ze speelt op een geweldige manier een 100-jarige.
Haar dochters Elise en Corrie (Thea Abma en Annie van der Velden) zijn ook al rond de 80, zijn op totaal verschillende plekken in het leven terecht gekomen en willen niet voor elkaar onder doen. Corrie noemt haar consequent Liesje, maar al even consequent verbetert ‘Thea’ haar met: “Ik heet Elise!”
Bram, Cor Hofman, is de zoon van Edith en Sita, Agnes van der Boom, de schoondochter.
Daan, Sam Bavius, is de kleinzoon van Corrie en Bo, Marienke van Terheijden is een kleindochter van Edith, haar vader Johan is overleden.
Sandra, Joke Spijkers, is thuishulp van Aafje en voorlezer, en Pieta Bot speelde de leefbaarheidconsulente in Apeldoorn overigens door een ander gespeeld.
Toos, Bep van Krimpen, is een buurvrouw van Edith. Toos maakt een toespraak samen met Edith en leest die uiteindelijk ook vanaf de spreekstoel voor.
Mario Bosch en Harry Kock speelden het duo Högendörper, directeur van de woningcorporatie en Dingenmans regiomanager, maar in Pendrecht bekend als de dag- en de nachtburgemeester, Mario Bosch en Harry Kock. In Apeldoorn waren dat gastrollen voor medewerkers van Aedes.
Het zaallicht ging uit en vanachter de geluidstafel bediende Cees Bavius de knoppen voor het licht en het geluid.
Botertje tot de Boom
Het stuk zette in met It’s a Mans world in de uitvoering met James Brown en Luciano Pavarotti. Het toneellicht, een batterij Ikea lampen voor het podium werd langzaam sterker. Oma Edith zat in een leunstoel. Ze sliep en Sandra en Toos kwamen, maakten de honderdjarige wakker en praatten met haar. Toen het geluid wegzakte werd duidelijk waarover het ging. De leefbaarheidsconsulente kwam op met: “Straks komen meneer Dingenmans en de directeur langs.” Dingenmans is een goede bekend van Edith. Ze noemde hem meteen bij de voornaam, Japie.
De leefbaarheidsconsulente kon het niet nalaten te zeggen wat de hoge heren kwamen doen en deed de suggestie dat Edith misschien wel iets terug zou willen zeggen. Toos zou haar daar best bij kunnen helpen. Het publiek hoorde niet van het cadeau, maar de spelers maakten veel plezier en zagen het allemaal best zitten.
James Brown en Pavarotti gingen weer harder zingen. Het spel zat op de wagen. Met nieuwe spelers op het podium werd de kamer in feeststemming gebracht.
Muziek en spel
Muziek en spel zorgden ervoor dat het publiek optimaal in het stuk gesleept werd en alles goed mee kon maken. Alle spelers kwamen stuk voor stuk op. Daan als laatste zijn meisje was de auto aan het parkeren. De spelers wensten haar succes. Dat succes had ze overigens niet, want het publiek kreeg haar niet te zien.
Daan en Bo zetten samen met de andere spelers mooi Pendrecht en haar ontwikkeling neer. Ook de politieke situatie rond de volkshuisvesting in Nederland trouwens. Oma Edith bleek toneel gespeeld te hebben en als stuk in het stuk werd een verkorte versie van ‘Alleen de Bomen zijn van Toen’ gespeeld door Annie, Nel en Thea.
Muziek van Lesley Gore, Little Eva, Elvis Presley, en anderen openden nieuwe scenes.
Daan speelt later ook een extra rol als Adri D. De hoop van de mensen in wijken als Pendrecht. Hij zou tegen de verhuurdersheffing stemmen en zorgen dat corporaties hun sociale taken in die wijken waar kunnen maken. En er voor zorgen dat het geld niet opgaat aan Maserati’s en het SS Rotterdam. Maar Adri D stemde in de eerste kamer uiteindelijk toch voor. En toen kwam het duo hoogwaardigheidbekleders op. Het cadeau bleek het vernoemen van een plein naar Edith van Dommelen te zijn. Zij werd 100 jaar en had allerlei rollen in de wijk en in de wijkcorporatie gespeeld. Met veel humor werd de wanhoop en de hoop van bewoners en werkers in wijken als Pendrecht uitgebeeld.
Dat sprak ook uit de de rede van Edith. Teleurstelling, frustratie, maar eindigend in een oproep om er samen de schouders onder te zetten. Oma Edith riep om bubbles en die kwamen er. Het gezelschap bracht een toast uit op oma /overgrootmoeder, op Pendrecht (het publiek) en op de toekomst.