Op zijn ronde door de wijk, kwam dagburgemeester, Mario Bosch, een komische situatie tegen. Toeval? Ver gezocht? Beertjes spreken toch altijd tot de verbeelding. En Valckensteyn ook.
‘Ben je nog iets interessants tegengekomen?’, was de vraag aan dagburgemeester, Mario Bosch, vanmiddag.
‘Jazeker! En je raadt vast nooit wat!’, reageerde hij olijk. Hij haalde zijn fototoestelletje tevoorschijn en dit keer toonde hij niet het werk van Nuon in de Tiengemetenbuurt aan de wamwaterleidingen daar, of het werk aan de duiker in de Burghsluissingel, of het grote gat in de gevel van Restaurant Zuiderkroon, waar een nieuwe ingang komt. En zelfs niet het hervatte werk, na de bouwvak, aan de nieuwe woningen in de Ossenissebuurt.
Nee, dit keer geheel iets anders.
‘Weet je waar dit is?’, vroeg hij, de spanning nog een beetje opdrijvend.
‘Ja, dat is bij Valckensteyn. Dat zie je zo, maar wat kan daar sinds dat pand gesloopt is nou voor interessants gebeuren?’, klonk het een beetje ongelovig.
‘Goed gezien, maar ik vind het toch raar dat die bank ineens groen is en wat zie je nog meer?’, klonk het vasthoudend uit de mond van de dagburgemeester.
‘Krijg nou niks! Het beertje is terug!’ was de volgende zet.
Op de lantaren naast de bank lag bovenop de kap een uitgevloerde teddybeer. Alsof ie de avond ervoor teveel had gedronken. Misschien als je het over beren hebt is het beter om te zeggen een beetje teveel honing gegeten had.
Op zijn hoofd een slaapmuts of was het toch feestmuts.
Het is dan ook wel heel erg toevallig. Voor Valckensteyn stond een beeldje van een beertje. Dat was al een kunstwerkje dat er neergezet was, omdat een eerder beeld ruwweg van zijn schoentjes gezaagd was door onverlaten, die uit waren op koper. Niks nieuws onder de zon eigenlijk.
En nu lag dat beertje ineens bovenop een lantarenpaal. In een volstrekt andere houding, maar toch. Joke Spjkers vroeg de hoogwaardigheidsbekleder nog of hij het kostbare kleinood voor haar van die kap af wilde halen. ‘Je kan toch op de bank gaan staan!’, was haar vindingrijke opmerking, toen hij tegenstribbelde en zei: ‘Die ligt veel te hoog, daar waag ik mijn kostbare ledematen niet aan!’
Om het verhaal over het beertje terug te zien. Kijk eens op
geschiedenis van het beertje. Daar staat alles nog eens netjes op een rijtje.
Valckensteyn is dan weliswaar gesloopt. Maar was een legendarisch pand in de wijk. En herinnerde aan een slot dat ooit eens ergens verderop richting de Noorzee stond.
The Story Goes On.