Zo’n groot publiek was er nog niet. Meer dan 100 mensen in een grote ruimte. Eigenlijk hadden de spelers microfoontjes moeten hebben. Veel van de ouderen hebben immers niet meer het gehoor wat nodig is om alles van de Pendrecht Monologen goed te kunnen volgen. Gelukkig hielp de akoestiek van de zaal. En de spelers zetten wat meer volume op. Iedereen had dan ook zijn best gedaan.
De Pendrecht Monologen gaan tenslotte over de oude idealen en over de geschiedenis, die verschillende groepen bewoners hebben met hun wijk, Pendrecht. In Sonneburgh wonen veel ouderen uit Pendrecht.
Regisseur Cees Bavius had alles vooraf in ogenschouw genomen en besloten wat minder decor te gaan gebruiken. De spelers moesten vanaf een podium spelen, dus er moest na iedere Monoloog gewisseld worden. De pauzes werden door het personeel benut om de toeschouwers te voorzien van een drankje. De changementen liepen dankzij de hulp van Gerard Boom en Stjepan Veseliç op rolletjes. De spelers waren geweldig. Ze werden dan ook ingeleid door de directie van Sonneburgh. Cees Bavius lichtte kort de verschillende Monologen toe. Orhan en Hüseyin van “Uitstappen zonder Lawaai” beten het spits af. Geen gemakkelijke taak, want dit was misschien het deel wat het ‘verst’ van de belevingswereld van de ouderen af stond. Het applaus was overigens hartelijk. En er was een vertederende en onverwachte rol voor de dochter van Orhan. Zij kwam tussendoor even bij haar vader op schoot en wilde door hem geknuffeld worden.
“Bestemming Nederland” met Elly en Ruud Pesik ontroerde een aantal toeschouwers zichtbaar. Sommigen zongen meteen “Nina Bobo” mee met Elly en moesten een traantje wegpinken bij het verhaal van de twee mensen die In Nederland zijn Door Omstandigheden (INDO, dus ……). Toen Elly vertelde dat ze 60% van hun inkomen af moesten staan aan de Nederlandse staat, fluisterde mevrouw Hofman strijdbaar: “Wat? Dan had je toch beter van je af moeten bijten, wijfie!”
Het laatste stuk werd helemaal een feest van herkenning voor de toeschouwers. “Alleen de Bomen zijn nog van Toen!” Inderdaad! Voor de spelers waren veel van de toeschouwers geen onbekenden. Op het laatste fotootje spreekt Thea Abma er één van hen aan. Nel van Dijk zelf al dik in de 80 raakte een keer haar tekst kwijt en grapte adrem: “Dat bedoel ik. Stilte!” Annie van der Velden en zij hadden achteraf ook plezier om Gouda en Dordrecht. Annie gebruikte in de tekst consequent de stad aan de Merwede in plaats van Gouda. In het stuk zei ze dat een reisje naar Dordt een hele onderneming was in die tijd. “Ach wat, ze liggen allebei toch even ver van Rotterdam”, vergoeilijkte de speelsters elkaar.
De Pendrecht Monologen deden er goed aan de ouderen van Pendrecht te bezoeken met een hartverwarmende voorstelling in Sonneburgh op zaterdag 20 januari.