Seki kijkt toe terwijl de wethouder, portefeuillehouder, de nieuwe pleinmanager en hun gevolg een feestje bouwen met Sinterklaas en kinderen van de Beatrixschool.
Binnen in hem kookt het.
Mensen, die hem kennen zien dat aan zijn ogen. Neem het hem eens kwalijk. Want wat is zijn verhaal de laatste twee jaar?
Hij begon twee jaar geleden zijn old school Sek & Sans in het pand aan Plein 1953 nummer 65. Paul Lohmann, directeur van de WOM/POM en POM staat voor Plein Ontwikkelings Maatschappij en die maatschappij werd in het leven geroepen voor Plein 1953) haalde Seki het pand in. Paul was destijds erg zijn nopjes met de nieuwe ondernemer. Seki en Sandra gingen er wonen en toverden de ruimten op de begane grond en de kelder om tot een prachtige fitness school. Er wordt vanaf het begin op de meest uiteenlopende tijdstippen gewerkt aan het versterken van de spieren.
Seki wilde en deed meer. Hij kreeg contact met jongeren uit de wijk en ging met hen kick boxen in de ruimte aan de Baarlandhof 24. Hij ging ervan uit dat de ruimte toch leeg stond en dat hij er in die tijd wel gebruik van kon maken om de jeugd van Pendrecht naast het werk op school en achter de computer ook in beweging blijft. Obesitas ligt voor veel kinderen op de loer. Hij kreeg de sleutel van dezelfde WOM/POM vertegenwoordigers als waarmee hij destijds begon.
Die WOM/POM raakte in de problemen. Inmiddels zijn beide bedrijven opgeheven en gaan er allerlei indianenverhalen over wat er gebeurd zou zijn.
Voor Seki maakt dat allemaal niks uit. Met wie hij te maken heeft en wat er met gemeente, deelgemeente, OBR, Woonstad Rotterdam, WOM/POM allemaal gebeurt, zal hem worst zijn. Hem overkwamen ramp na ramp. Het geld wat hem voor het ondernemen in een Economische Kansen Zone was beloofd, bleef uit! Hij moest wel alle bouwvakkers, die het pand opknapten betalen. De kelder van het pand liep na een hevige regenbui vol en er moesten flink wat kosten gemaakt worden om de schade te verhelpen en herhaling te voorkomen. Hij kreeg een vette rekening voor het gebruiken van het pand aan de Baarlandhof. De jeugd betaald weinig tot niets voor het oefenen in de ruimte. Dus stopte hij de activiteiten. Hij hoopte dat dat voor korte tijd zou zijn en liet zijn spullen zo lang daar staan. Hij had niet zomaar een opslagplek ervoor. De spullen werden later ontvreemd en aangifte doen stuitte op allerlei problemen. Zijn laatste hoop was buurtagent Henri Appeldoorn, maar die bleek onlangs ineens weg te zijn als buurtagent.
Kortom alle mensen waarmee hij afspraken had, zijn er niet meer. Nieuwe functionarissen komen langs en kennen de afspraken niet en beginnen allerlei eisen aan hem te stellen in plaats van hem hulp te bieden bij de noodsituatie waarin hij terecht is gekomen. Hij weet niet meer hoelang zijn sportschool nog door kan gaan.
De druppel die de emmer deed overlopen was de brief van de deelgemeente over de luifelrenovatie. Die renovatie gaat tot en met nummer 64. Nummer 65 hoort er dus niet bij. De luifel daar is weliswaar met een verfje aan de buitenkant bijgewerkt, maar vertoond dezelfde grootse gebreken. Onder de verf zit hetzelfde materiaal als verderop en de plafond-latten versplinteren even hard als die waar Schrijer en Goverde en de sloper de koevoet achter zette, die donderdagmorgen.
Opknappen is hoognodig!
Toen de mannen met de nette pakken en acte-tassen Plein 1953 op kwamen kregen ze van alles naar hun hoofd gegooid. Vooral Dennis Lausberg regio-directeur van Woonstad Rotterdam kreeg de wind van voren. Seki’s vertrouwen in de overheid en Woonstad Rotterdam of Pendrecht is Goed Bezig is tot ver beneden het nulpunt gedaald. Hij kan er niet bij dat er allerlei projecten als het Pendrecht theater,Museum Pendrecht en ga zo maar door wel alle steun krijgt en een ondernemer als hij nog geen procentje krijgt van de gouden bergen, die hem beloofd werden.
Zijn laatste hoop is gevestigd op de gemeentelijke ombudsman.
Wie weet kan hij bij hem steun vinden en kunnen de toezeggingen die hem gedaan zijn inderdaad gestand gedaan worden.