Een zéér indrukwekkende dienst voor Ino Braam.
Ino Guillaume Leonard Braam, geboren op 28 april 1943 te Nickerie, Suriname.
Overleden op 26 november 2012 te Rotterdam. Gecremeerd op 1 december te Rotterdam.
Ino zou zelf genoten hebben van alle belangstelling, de lovende en ontroerende woorden van zijn broer en schoonzus maar zeker ook van zijn twee kinderen.
Vooral zij raakten niet uitgepraat over hun vader en legden samen zijn levensfilosofie bloot met bijbehorende conclusie.
Een indrukwekkende erepoort werd gevormd voor de ingang van het crematorium met voorop trompet en trombone om Ino met muziek naar binnen te dragen, bedolven onder bloemen.
Muziek en vrolijkheid daar hield hij van en als eerste alle nieuwtjes vertellen aan de familie zo vertelde zijn broer en schoonzus, het liefst op zondagmorgen om 8.00 uur. Je lag dan lekker uit te slapen, dan ging de telefoon, Ino, lag je te slapen? De irritatie was wel snel over als je zijn boodschap had aangehoord.
Ino gaf niks om geld of goed, zijn werkgever was dan ook zéér verbaasd dat toen hij promotie aanbood Ino zei geef het maar aan een jongere, die heeft het harder nodig dan ik. Die man begreep daar niks van maar toen hij na een paar jaar weer promotie voorstelde kreeg hij hetzelfde antwoord. Hij werkte om te kunnen leven.
Hij ging Surinaams koken voor terminale patiënten, deed mee in het stuk Pendrecht van het Rotterdams Wijkt Theater en later ook in de Senioren Revue. Hij kwam daarin voor met een geheel eigen verhaal. Zijn moeder vond een jongetje op straat en mocht het houden. Hij werd liefdevol opgenomen in het gezin. Toen zijn familie naar het stuk ging kijken keken ze op van het verhaal.
“Daar is ons niks van bekend”
“Nee”, zei Ino, “maar het had toch waar kunnen zijn.”
Dat was Ino Braam, vol verhalen, grappen en vrolijkheid. Hij kon niet tegen onrecht of ruzie. Dan zei hij “ga staan, steek je handen naar voren met je handpalmen naar boven en zeg twee keer “hoe kan het”, probleem opgelost.”. Echt je kunt de wereld veranderen kijk maar wat Rosa Park vandaag, 1 december, precies 57 jaar geleden deed in Amerika. Ze weigerde op te staan voor een blanke in de bus en moest voor de rechter verschijnen. De wereld keek toe maar ze kreeg gelijk en heeft de loop van de geschiedenis veranderd.
Er waren acht liedjes geprogrammeerd. Maar zover kwam het niet. De voorkeur werd toch gegeven om de verhalen te vertellen.
‘Veilig in Jezus armen’ en ‘Nanga palm wi de go’, een afscheidslied uit Suriname, dat vaak gezongen wordt bij uitvaarten. De betekenis van het lied gaat over afscheid nemen, b.v. op Schiphol. Dan is er verdriet, maar aan de andere kant, Suriname, is blijdschap als je aankomt.
Toen de familie de trap opkwam, naar Ino’s huis in de Middelharnisstraat, kwamen ze een Somalisch jongetje tegen. Hij vroeg “Is het ècht waar dat oom Ino dood is? Dat kan niet!”
En zo is het. Beter kun je het niet zeggen.