Verdrietig, maar ook dankbaar.. Dit zijn de juiste woorden van haar familie, maar ook voor veel wijkbewoners naar aanleiding van het overlijden van Rita.
Voor veel wijkbewoners was Rita een begrip en deed ze, bescheiden als ze was, zeer waardevol werk. Zo heeft ze jarenlang de mantelzorg voor haar buurman Antonio op zich genomen. Ze maakte zijn eten klaar en deed zijn persoonlijke verzorging en boodschappen.
Jarenlang ging Rita regelmatig naar restaurant de Zuiderkroon om het personeel van Aafje bij te staan met het vouwen van servetjes en andere werkzaamheden. Samen met haar vriendin Sonja ging ze ‘s middags een kopje koffie drinken en bijpraten met de andere bezoekers. Later verplaatste dat naar het Zuidplein.
Op Rita kon je rekenen
Toen de ideeën ontstonden voor een Rollatorwerkplaats was er behoefte aan vrijwilligers om dit te gaan runnen. Op de vraag of zij zin had om mee te doen, zei ze: “Ik ben niet technisch hoor, dus wat kan ik dan doen?” Zodoende werd ze gastvrouw. Koffie en thee schenken en een praatje maken. Kortom, zij bracht de gezelligheid erin.
Op maandag en donderdag ging ze naar haar ‘werk’, zoals ze het zelf noemde. Vrijwilligerswerk is niet vrijblijvend, mensen rekenen op je en op Rita kon je zeker rekenen. Aan de grote tafel werden plannetjes voor mini concerten gemaakt en met haar besproken, want zoals iedereen weet, was zingen haar grootste passie. Bovenaan haar lijstje stond Amalia Rodriques met haar fado’s.
Op verzoek zong ze graag Quanta na mera. Er zijn vele versies van dit liedje, maar de manier waarop Rita dit nummer zong, trof je recht in je hart. Het maakte je vrolijk. Tijdens de certificatenuitreiking van de Taalfaculteit kreeg ze alle deelnemers uit de stoelen.
Destijds is Rita begonnen op Plein 1953 nr. 57 waar ze een ‘eigen’ winkel had waar ook nog een mini museumpje ingericht kon worden. Alle spullen die uit de wijk werden binnengebracht, werden schoongemaakt, door Rita ingeschat als ‘mooi’ en vonden een plaatsje. Twee winkels verder was de Foyer van het Pendrecht Theater met mooie onderwerpen uit het leven. Rita heeft ook daarin haar aandeel geleverd als haar gevraagd werd een mooi lied te zingen, passend bij de mooie theaterstukken.
Kort daarna werden de twee winkels gelukkig na jaren weer verhuurd, maar dit hield ook in dat er een andere plaats voor de Rollatorwerkplaats gezocht moest worden. Vitaal Pendrecht verhuisde van Plein 1953 63b naar nr. 192, de voormalige bibliotheek. De Kinderfaculteit ging van start. Om alles onder één dak te hebben, verplaatste ook de Rollatorwerkplaats. “Gelukkig”, zei Rita, “anders ben ik mijn werk kwijt.”
Ziekbed
Rita werd heel erg ziek en iedereen leefde met haar mee. Ze vertelde eind vorig jaar dat haar kleindochter ging trouwen en dat ze erg naar de bruiloft uitkeek. Ook een hoogtepunt was de komst van Armando, haar zoon die ze lang niet gezien had. Samen met haar twee dochters, Luziana en Alexsandra, en hun gezinnen beleefde ze een paar fijne weken.
Ondanks alle pijn die ze had, bleef ze toch naar Vitaal Pendrecht komen tot het moment dat we moesten sluiten wegens het Coronavirus. Hierna werd het contact telefonisch voortgezet.
Dit is alweer een afscheid van een icoon van de wijk. Vorig jaar vierde ze haar 75e verjaardag met alle mensen van wie ze hield om haar heen. Nu vond de crematie plaats in besloten kring.
Gerard Smulders, die haar al sinds de jaren ’70 kent, zegt: ‘Triest, zo’n markant mens. We hebben wel van haar genoten. Prachtige momenten.’
Lieve Rita, hierbij een eerbetoon aan jou. Hierbij leggen we je voor altijd vast in de Pendrechtse geschiedenis.
Namens het bestuur van Vitaal Pendrecht,
Bien Hofman
