Pendrecht was in het International Community Arts Festival goed vertegenwoordigd met naast de Monoloog ‘Alleen de Bomen zijn van Toen’ ook de Pendrecht Dialogen met spelers van alle leeftijden van zeer jong tot behoorlijk oud. Commentaar van de buitenlandse gasten die alles goed konden volgen dankzij de boventiteling verzorgd door onder andere stagiaire Raymon Rodenburg.
Uit verschillende hoeken werd dan ook opgemerkt dat zij er zéér door ontroerd waren. Dat ging niet alleen over de inhoud maar vooral ook de professionaliteit die onze bewoners hebben laten zien.
Zondagmorgen om 11.00 uur vond in de foyer van Theater Zuidplein een Morning After Salon plaats. Er werden ervaringen uitgewisseld en vragen gesteld. De Pendrecht groep was het eerste aan de beurt.
Thea Abma vertelde hoe zij aan het toneelspelen geslagen is. Eigenlijk gelokt, zoals ze zelf zei: “Dominee At Polhuis vroeg mij om een paar papieren te lezen met de vraag erbij of ze mee wilde doen. ‘want die en die doet ook mee’. Die andere speelster stopte de papieren bij Thea in de bus en deed later doodleuk de mededeling dat ze niet mee zou doen. Het bleek eigenlijk een lokkertje”. Op verzoek van de dominee is ze zelf op zoek gegaan naar medespelers en kwam al snel bij Annie van der Velden en Nel van Dijk uit. Een gouden greep naar later bleek.
Daarna kwam Nel aan het woord en gaf te kennen dat ze er erg van geniet en dat op 82 jarige leeftijd. Bescheiden als Annie is, werd ze aangespoord door Cees Bavius en vertelde op de vraag of ze het moeilijk vindt om met jongeren te spelen: “Nou nee ik denk dat de jongeren meer moeite met ons hebben.” Tot grote hilariteit van iedereen. Cees Bavius legde uit waarom er niet gewerkt kan worden zonder de hulp van sommige professionals die in de wijk werken, waarop Karin Joosten jongerenwerker van Charlois Welzijn vertelde dat zij verantwoordelijk is voor de jongeren die aan het stuk meedoen. Ook zijn er mensen nodig die hand en spandiensten verrichten en dat neemt Bien Hofman voor haar rekening.
Natuurlijk zijn er veel meer mensen bij betrokken, maar die sliepen uit op zondagochtend of hadden andere verplichtingen.
De tweede groep die ondervraagd werd, kwam uit Amerika, uit de staat Connecticut en wel de stad New Haven. Rafaël is de leider van de groep naast de schrijver Aaveon, Dexter de regisseur, Pat de penningmeester en Coreg vrijwilliger.
Het stuk bestond al, in New Haven hebben de bewoners te maken met gangs en eel veel geweld. Aaveon is leraar en zag dat zijn leerlingen veel problemen kregen door de gangs van de buurt. Hij is dat stuk gaan schrijven om te proberen op die manier levens te redden. Zelf heeft hij ook heel veel meegemaakt en wil voorkomen dat zijn leerlingen moeten meemaken wat hem allemaal is overkomen.
Het stuk is de eerste keer op een VMBO school gespeeld in de buurt. Ze zijn direct zes avonden achter elkaar gaan spelen om bekendheid te krijgen. Bewoners gingen erover praten en zo krijg je het voor elkaar dat het publiek komt.
Op de vraag hoe ze het gefixt hebben dat jongeren mee zijn gaan spelen. Zei hij dat dat met behulp van foldertjes bij de kapper, clubs en basketbalveldjes gegaan is. Maar ook oud studenten zijn gevraagd.
Op de vraag wat zijn visie is voor de toekomst antwoordde hij dat Connecticut 80 million dollars krijgt voor theater. Maar daar krijgen zij niets van. Toch gaan ze door om jongeren een andere kijk op de samenleving mee te geven en doen dat door workshops te geven in alle aspecten van het theatervak. Niet alleen het toneelspelen maar ook de belichting en het geluid komen daarbij aan bod.
Tijdens het festival is het geluid en belichting i.s.m. de jongeren en de professionals van het Zuidpleintheater gedaan.
Door met jongeren theater te maken is niet alleen het script veranderd, maar ook het regisseren. De geïmproviseerde teksten van de jongeren zijn meteen in het script gepast. Er is effect geboekt doordat het stuk een discussie op gang heeft gebracht. Formeel na een optreden op school, maar duidelijk ook informeel. Na een telefoontje(vermoedelijk uit de gevangenis van één van de leden van een gang) met de boodschap, dat hij gehoord had dat er zowel op commercieel gebied en door ons theater gebruik gemaakt werd van de gangcodes van de Latin Kings, bleek hij daar nogal ontstemd over. “Ons antwoord daarop was dat zij er geld aan verdienen, maar wij er levens mee redden”, aldus Aaveon.
Het STUT-theater uit Utrecht Overvecht met Gümul, de regisseur en een ander als directeur brengen zowel ernstige als humoristische stukken afgewisseld met realistische stukjes.
Op het festival is een stuk over een Turks gezin gespeeld, zoals het in een gezin kan gaan. Annie van der Velden vond het heel herkenbaar en vond dat het in elk gezin zo zou kunnen gaan. De spelers waren erg geloofwaardig
Tot slot was België aan de beurt met Geert Siks, regisseur en Jurgen acteur en vrijwilliger. Bij hen is het belangrijk dat de spelers in hoge mate mee participeren bij het maken en bedenken van de stukken om er daarna over te kunnen praten.
Met meer dan 400 deelnemers in de diverse theaterstukken een mega project georganiseerd door het Rotterdams WijkTheater van Peter van den Hurk en Annelies Spliethof, een onvergetelijk festival voor de vele bezoekers. Zoiets kan jammer genoeg maar één keer in de drie jaar.
zie ook: www.rotterdamswijktheater.nl