Vanuit de Bavokerk gaat er iedere eerste zondag van de maand een groep mensen naar het Detentiecentrum Vreemdelingen in Overschie. Er houdt dan een groep Rotterdammers een wake. Zondagavond 1 april zal dat voor de 84ste keer het geval zijn.
De wake begint om 19:00 uur en duurt tot ongeveer 20:00 uur. Het Detentiecentrum staat aan de Portelabaan.
De diaconiegroep van de Bavokerk vroeg Vitaal Pendrecht om in de wijk meer aandacht te vragen voor het centrum, de wake en vooral voor de onmenselijke omstandigheden waarin de 500 uitgeprocedeerde asielzoekers in het centrum zich bevinden. En dat gebeurde op twee bijeenkomsten in Pendrecht.
’s Middags werd er in De Passage aan de Sliedrechtstraat 71 informatie verstrekt, met elkaar gesproken en gekeken naar wat men vanuit Pendrecht zou kunnen doen.
Leo van Lanen leidde de middag bijeenkomst. Marianne Reijnhoudt van Amnesty International vertelde over de manier waarop in Nederland met uitgeprocedeerde asielzoekers wordt omgegaan en zette dat af tegenover hoe dat bijvoorbeeld in Zweden gebeurt. Volgens haar een stuk humaner. Zo wordt er ook in Australië en Canada veel menselijker omgegaan met mensen, die volgens de regels terug moeten naar hun land van herkomst, maar voor wie dat om welke reden dan ook niet mogelijk is.
De aangekondigde film van Zembla te zien via deze website kon niet vertoond worden, maar er was wel een geluidsfragment daaruit.
Voordat er een gesprek in groepen plaats vond, zong Ziley, uit de Bruinissestraat in Pendrecht en oorspronkelijk uit Angola, twee liederen. De ene over zijn vast geloof in Jezus, wat meteen commentaar opleverde van één van de bezoekers: ‘als ik geweten had dat het een kerkdienst zou worden …..’ Het volgende lied ging over zijn geboorteland Angola.
Het werd overigens geen kerkdienst. Allerminst eigenlijk. De diaconiegroep had Vitaal Pendrecht juist gevraagd om het uit de sfeer van de kerken en de godsdienst te halen en het middenin de wijk neer te leggen. In Pendrecht zijn bijvoorbeeld veel woningen waarin asielzoekers wonen, soms in een vergelijkbare situatie als in het centrum. Alleen bij hen loopt de procedure nog. En wat zou je vanuit de wijk kunnen doen?
In het gezelschap zat een groep van 7 maatschappelijke stagiaires van de Marten Lutherschool en vanuit kwamen er verschillende suggesties. Ook van de bewoners van Pendrecht. Dat ging van kaartjes sturen, langs meedoen met de wake, naar koken voor de mensen in het centrum tot muziek maken voor hen. Maar natuurlijk werden er ook opmerkingen gemaakt over het veranderen van het beleid in Nederland.
Nog een interessante opmerking was dat er in Pendrecht veel woningen leeg staan in bijvoorbeeld de Tiengemetenflat, Dinteloordstraat en Sliedrechtflat en of daar geen mensen uit het centrum een plekje zouden kunnen krijgen. Nu zijn hun woningen vaak op slooplocaties en wonen ze tussen allerlei mensen met een heel verschillende culturele achtergrond. In de genoemde flats wonen vooral ouderen met een Nederlandse, Pendrechtse, achtergrond. Die oordelen vaak heel negatief over asielzoekers in het algemeen en uitgeprocedeerde mensen in het bijzonder. Het bleek overigens dat ook veel jongeren en mensen met een Turkse of Antilliaanse achtergrond zeggen: “Als er hier nou eenmaal geen werk voor hen is, wat zoeken ze hier dan?”
Chris Franssen en Jean-Pierre Niati, pastores in het detentiecentrum en ook aanwezig in De Passage, zeiden zeker te weten dat als er eenmaal één van de mensen waarmee zij te maken hebben in een dergelijke woning in Pendrecht zouden kunnen wonen, zij er zeker alles aan zouden doen om hun buren en de woning alles te geven wat in hun zit. Het doen van allerlei dingen om jezelf te ontwikkelen wordt hen nu ontzettend moeilijk gemaakt.
Zij mogen immers helemaal niks.
Wat een verspilling van talent en sociaal kapitaal en trouwens ook van geld, want ieder dag dat ze in het centrum zitten kost een allemachtige hoeveelheid geld.
Het laatste woord was hierover nog niet gezegd op de middagbijeenkomst.