Met haar twee zoontjes woont ze in de portiekwoning. Die heeft maar een kleine kamer. Voor Hatice geen probleem, want ze ontving het gezelschap het liefst bij haar thuis. “Hier weet ik alles te staan, weet je?”, zei ze, “en bij ons gaan de mensen vaak op de grond zitten, dat kan toch ook?”
Maar uiteindelijk vond ze dat toch maar niks. “Hebben jullie klappestoelen?” vroeg ze op dinsdag aan de organisatie. Daar is nog veel om gelachen en er is druk in de wijk gezocht naar klapstoelen. Uiteindelijk werden dat gewone stapelstoelen van de BOP. Alles paste precies. Gelukkig lieten een paar mensen het op het laatste moment afweten, want anders zou het gezelschap niet in de kleine woonkamer gepast hebben.
En op tafel kwam: linzensoep, verschillende soorten salade, gevulde aubergine, kippenpootjes, verschillende soorten brood en toe was er groene cake (met spinazie erin) en wortels met kokos en nootjes. Op de menukaart waren al die dingen ook nog eens in het Turks vertaald.
Geen wonder dat er een hartelijk applaus kwam voor Hatice.