Een hele haag van vrijwilligers met blauwe hesjes stond aan het begin van de Kerkwervesingel. Gedisciplineerd pakten ze duizenden gele sponsjes uit grote blauwe plastic zakken. Om ze vervolgens in tonnen met fris drinkwater te doen.
De lopers grepen gretig naar het gele goedje. Het water ging over het hoofd, of langs de nek. Maar ook als een dorstlesser de monden in. Want na zo’n dikke 15 kilometer kun je wel wat vocht gebruiken.
En dan heb je er ineens niks meer aan en kleurt de weg langzaam helemaal geel.
Tot ver over de Slinge kon je de gele wondertjes zien.
Zonder reclame of aanmoedigingen dit keer. Dat was een vorige keer anders. Toen stond de hoofdsponsor erop of kreeg de loper met woorden en passant een hart onder de riem.
Je moet immers nog zo’n kleine 25 kilometer.