Ismaïl Kizilgöz had al zijn pupillen netjes neergezet op stoelen en een stoel voor hen met daarop de muziek.
Een aantal nummers speelden de leerlingen gezamenlijk. Soms speelde er duo’s. Aan hen was goed te horen dat er goed lesgegeven wordt en dat er goed thuis goed geoefend wordt op de saz.
Het publiek werd regelmatig gevraagd muisstil te zijn, maar dat werkte niet zo. Er gaat altijd wel een mobiele telefoon of er komt een verlate bezoeker binnen.